تندروی اصلاحطلبان چگونه شکست را به عارف تحمیل کرد؟
بصیر، اصلاحطلبان پس از مغلوب شدن عارف در انتخابات ریاست موقت مجلس هزینه‌های شکست‌شان را به گردن وی انداختند و برخی با انتقاد از اینکه چرا عارف متوهمانه به میدان فرستاد شد، سخن‌پراکنی کردند.
انتخابات هیئت رئیسه موقت مجلس بازتاب متفاوتی در رسانه‌های زنجیره‌ای اصلاحطلب داشت و به چالش عمیق این جریان در چند روز اخیر بدل شد. اصلاحطلبان بعد از شکست فاحشی که متحمل شدند از یک سو به نمایندگانی که به عارف رای نداده بوند تاختند و آنها را « زنبیل به دست»، «هواشناس»، «خائن» و … نامیدند. از سوی دیگر اصولگرایان را به جرزنی متهم کردند و در ادامه نیز عارف را نواختند.
غلامحسین کرباسچی شهردار جنجالی تهران در دوران کارگزاران و اصلاحات در مصاحبه‌ای به شدت از کاندیداتوری عارف انتقاد کرده و بیان می‌کند که چه کسی عارف را به این کارزار فرستاده است. وی تاکید می کند: «در اردوگاه اصلاحات دوستان ما با وزن‌کشی اشتباه بزرگی را رقم زدند.
باید در این میان کسی به عنوان کاندیدای ریاست مطرح می‌شد که یا با شخصیت کاریزماتیک خود بتواند نیروهای مختلف را به دور خود جمع کند یا ازعوامل و عناوین کم‌هزینه‌تری برای رای‌آوری استفاده می‌کرد.»
عارف چگونه از تندروی اصلاحطلبان شکست خورد؟
کرباسچی با مقایسه آرای پزشکیان و عارف او را اصلاح‌طلب‌تر از مرد انصراف‌های انتخاباتی برمی‌شمارد و می‌گوید: «راه دوری نرویم. سخنرانی‌های طی چهار سال گذشته مسعود پزشکیان که زیر فشار تندروها و نگاه‌های خصمانه افراطیون انجام می‌شد را اگر مقابل هر مستقلی قرار دهیم، تایید خواهد کرد که تا چه حدی در مسیر اهداف و آرمان‌های اصلاحات حرکت می‌کرد.»
روزنامه اصلاحطلب آرمان نیز در همین زمینه می‌نویسد: «کاندیدا شدن عارف برای ریاست اگرچه یک حق برای او و جریان اصلاحات بود اما جایگاه این حق در ساختار منافع ملی و تحقق خواست ملت در کجا بود؟ آیا باید آن گونه رفتار می‌شد که لاریجانی مجبور شود در نشست خبری خود آنچنان جایگاهی برای لیست امید در پیروزی خود قائل نشود؟ معرفی نکردن کاندیدایی غیر از لاریجانی برای ریاست سبب تسهیل در رسیدن به آن هدف نبود؟ ایجاد دو قطبی عارف- لاریجانی برای کرسی ریاست و گذاشتن نمره منفی در رزومه مجلسی اصلاحطلب در راستای تدبیر است؟ در نهایت باید فارغ از رای نیاوردن عارف به این مهم اعتراف کرد که باز هم اصلاحات باخت؛ این‌بار به توهم پیروزی باخت…»
به نظر می‌رسد حضور پزشکیان به عنوان نائب رئیس اول مجلس دهم در هئیت رئیسه نیز بیشتر از پیش این انتقادات را به سمت عارف روانه سازد. اما اگر نگاهی به استدلال‌های اصلاحطلبان که سبب شد اسب عارف برای رقابت با لاریجانی زین شود، بیندازیم به خوبی مشاهد می‌کنیم که جنس این استدلال‌ها با جنس حرف‌ها امروز اصلاحطلبان از زمین تا آسمان تفاوت دارد. پیش از انتخابات هئیت رئیسه موقت مجلس عارف به عنوان یک «ژنرال فرهمند» و «هویت اصیل اصلاحطلبان» به شمار می‌آمد که قرار بود از سرخوردگی بدنه اجتماعی این جریان جلوگیری و از حیثیت آنان دفاع کند اما با شکست وی ورق برگشت و عارف به یکباره از یک شخصیت کاریزماتیک چنان افول کرد که اصلاحطلبان او را «توهم» نامیدند.
آنچه از واقعیت امر پیداست داستان ظهور و افول عارف در مجلس دهم را اصلاحطلبان رقم زدند و شکست عارف بیشتر از هر چیز از ناحیه اصلاحطلبان رقم خورد . با نگاهی مقایسه‌ای میان آرای پزشکیان و عارف که ۱۵۳ نفر در مقابل ۱۰۳ نفر است می‌توان به وضوح این تفاوت در شکست را حس کرد. تفاوت در شکستی که به ویژگی بارز پزشکیان در مقابل عارف باز می‌گردد. پزشکیان اگرچه یک اصلاحطلب است اما بر خلاف ادعای کرباسچی اصلاح‌طلبی میانه رو است و کارنامه مشخص او نشان می‌دهد که کمتر اهل تحرکات جناحی در مجلس است.
از سوی دیگر اما تکیه عارف بر جناح اصلاحطلب، نمایندگان مجلس دهم را با دغدغه‌هایی روبرو ساخت. رحیمی، منتخب اصلاح طلب مردم تربت‌جام، تایباد و باخزر در کانال تلگرامی خود بهتر از این دغدغه نمایندگان که همانا « فرار از ایفای نقش سیاهی‌لشکر احزاب است» سخن می‌گوید: « برخی نمایندگان از مسائل و چالش‌های مجلس ششم، دلهره داشتند برخی اصلاحطلبان بیرون مجلس هم طبق معمول که خود را صاحب‌نظرتر از همه می‌دانند، شب تا صبح نظریه می‌دهند حتی برای مجلس دهم با وجود و حضور یک‌صد و یازده دکترای تخصصی و صاحب‌نظر، راهکار نشان می‌دادند و با بیان برخی مواضع رادیکال و غیراصولی و غیر لازم به این احساس نمایندگان شدت بخشیدند که ممکن است با پیروزی دکتر عارف، بیرون مجلس تصمیم بگیرد نه داخل…طبیعی بود انتخاب با احتیاط و محافظه‌کاری باشد. در رأی دیروز عقلانیت و میانه‌روی برنده شد عقلانیتی که نمی‌خواست آرامش مجلس حتی به‌صورت احتمالی، زایل شود. زمزمه می‌شد انتخاب دکتر عارف به چالش با رادیکال‌ها ممکن است بیانجامد همین امکان ضعیف، ترس ایجاد کرد و ترس باعث محافظه‌کاری شد.»
موضوعی که کرباسچی هم در سخنان خود در مورد ساختار فراکسیون‌های مجلس بدان اشاره می‌کند اما عینک جناحی وی مانع از این می‌شود که واقعیت موضوع را دریابد. کرباسچی در مورد آنالیز نمایندگان فراکسیون امید می‌گوید: «این امر (آمارهایی که اصلاحطلبان از نمایندگان خود در مجلس می‌دادند) به اشتباه به باور برخی از اصلاحطلبان نشست. اعضای منتخب لیست امید که متجاوز از صد و شصت نفرند الزاما عضو فراکسیون امید نیستند اعضای فراکسیون هم الزاما در صحن علنی و رأی مخفی یکپارچه نیستند.»
آنچه از واقعیت امر پیداست عارف از تندروی اصلاحطلبان شکست خورد. اصلاح‌طلبانی که از مجلس ششم فضایی را رقم زدند که هر ۹ روز یک بحران را در کشور شاهد بودیم و اینک با نزدیک شدن به دولت و پوشیدن لباس «اعتدال» مدعی مقابله با افراطی‌گرایی هستند. اما آنچه عیان است هنوز این رفتارهای رادیکالی اصلاحطلبان فراموش نشده و آنقدر این موضوع مجلس را متاثر ساخته که عارف چوب آن را می‌خورد و شکست را در کارنامه پر از انصراف خود تجربه می‌کند.
دانا
