ادبیات کارتری اوباما

بصیر، پاسخ‌های صریح رئیس جمهور کشورمان به زیاده خواهی های آمریکا در مذاکرات و اشاره وی به تجربه‌آموزی ایران از تحریم‌های غرب نشان می‌دهد تیم هسته ای ایران تلاش می کند آمریکا را مجبور به پذیرش «توافقی متوازن» کند. 

باراک اوباما سال گذشته وقتی در مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی می کرد، از سال ها بی اعتمادی ایرانیان به دولت آمریکا سخن گفت: «این بی اعتمادی ریشه های عمیقی دارد. ایرانی ها از قدیم در مورد تاریخ دخالت های آمریکا در امور خود و نقش آمریکا در سرنگونی دولت (مصدق) در دوران جنگ سرد شکایت داشته اند.» این حرف های اعترافی البته آن روز مصادیق زیادی از علت بی اعتمادی ایرانی ها به دولت فعلی آمریکا را در خود نداشت. این مجال اندک هم فرصت ارائه این علت ها نیست اما واقعیت این است که آن روز اوباما از نقش خودش در ۵ سال فضاسازی اقتصادی و سیاسی علیه ایران سخن نگفت و تلاش کرد همه چیز را به گذشته حواله دهد. غافل از این که او هم همان گذشته ای که از روزهای آغاز پیروزی انقلاب اسلامی، در زمان «جیمی کارترِ» دموکرات علیه ایران آغاز شده است را علیه ایران ادامه داده است، آن هم نه با ادبیات جدید که با همان ادبیات و همان رویکرد ۳۵ سال پیش. مانند نامهای که بامداد پنج شنبه به کنگره آمریکا فرستاد و فرمان اجرای قانون وضع شرایط اضطراری اقتصادی بینالمللی علیه ایران که از ۳۵ سال پیش اجرا شده است را برای یک سال دیگر تمدید کرد.

این نامه در شرایطی صادر می شود که از یک طرف تا پایان ضرب‌الاجل توافق جامع هسته ای حدود یک‌هفته دیگر زمان باقی است و از طرف دیگر از سال گذشته و پس از توافق ژنو ۵، این نخستین بار است که تحریم های ۳۵ ساله علیه ایران تمدید می شود. با این حال مهم تر از این ابعاد، نوع نگاه اوباما به ایران در نامه خود به کنگره پس از یک سال مذاکره مستقیم با ایران و لبخندهایی است که از تعاملگراترین دولت ایران دیده است: «از آن جایی که برخی اقدامات و سیاستهای دولت ایران با منافع آمریکا در منطقه مخالف است و برای امنیت ملی، سیاست خارجی و اقتصاد آمریکا تهدیدی غیر متعارف و جدی است، وضعیت اضطراری در قبال ایران و تحریم های جامع علیه این کشور ادامه خواهد یافت.» این جملات همان جملاتی است که ۳۵ سال پیش کارتر در نامه خود به کنگره وقت برای تصویب قانون اختیار وضع شرایط اضطراری اقتصادی علیه ایران به کار برده بود: «ایران تهدیدی فوقالعاده و غیرعادی را متوجه امنیت ملی، سیاست خارجی و اقتصاد ایالات متحده میکند.» مقایسه این ۲ جمله که یکی ۳۵ سال پیش در ماه های اول پس از پیروزی انقلاب اسلامی نوشته شده و دیگری پس از یک سال مذاکره مستقیم ایران و آمریکا مقابل دوربین های خبری، نشان می دهد که دولت اوباما، ایران را «تهدید جدی» برای امنیت ملی خود می داند بدون آن که نشانه هایی از تعدیل در این نگاه حتی پس از یک سال مذاکره مستقیم و حتی گفتوگوی تلفنی دو رئیس جمهور ایجاد شده باشد. همچنین تمدید این قانون در شرایطی که مذاکرات به برهه حساس و سرنوشت ساز خود رسیده است نشان می دهد که آمریکا حتی در این برهه حساس نیز حاضر نیست روال خود را تغییر دهد و لااقل در متن نامه تمدید اشارهای به مذاکرات و ضرب الاجل پیش رو کند.

از دیگر سو تمدید این قانون و تحریم های ۳۵ ساله علیه ایران در شرایط کنونی نشان دهنده تلاش آمریکا برای تحت فشار قرار دادن ایران در فاصله یک هفته تا تصمیم گیری برای توافق جامع است، به خصوص این که شنیده ها از مذاکرات هفته گذشته در مسقط نشان می دهد که اوباما در مهم ترین موضوع مطرح در مذاکرات، یعنی لغو تحریم ها، همچنان پای حرف خود ایستاده و می خواهد فعلاً با «تعلیق» تحریم ها و نه «لغو» آن ها، همه چیز را به آینده و به کنگره این کشور حواله دهد، حوالهای که ۱۲۰ یا ۱۸۰ روز دیگر باید نقد شود در حالی که فضای کنگره در شرایط کنونی که به دنبال تحریم های جدید است نشان می دهد که حتی نمی توان به اعتماد کردن به آن فکر کرد.

آمریکایی ها با فشارهای اخیر از جمله تمدید تحریم های گذشته و نیز تکاپو برای تحریم های جدید تلاش می کنند فرضیه مردود خود که تحریم ها ایران را پای میزمذاکره آورد دوباره در جایی دیگر بیازماید؛ در لحظات پایانی توافق جامع. جایی که مدت‌هاست آمریکایی ها می گویند ایران در لحظه آخر تصمیم های سخت می گیرد. در این شرایط البته پاسخ‌های صریح دکتر روحانی رئیس جمهور کشورمان به زیاده خواهی های آمریکا در مذاکرات، و نیز اشاره وی به تجربه آموزی ایران از تحریم های غرب نشان می دهد که تیم هسته ای ایران نیز مقابل این فشارها و زیاده خواهی ها ایستاده است و با اتکا به حمایت ملی و قدرت منطقه‌ای ایران، تلاش می کند آمریکا را مجبور به پذیرش «توافقی متوازن» کند.

صدخبر