سفری که دشمنان را به هراس انداخت

به گزارش به گزارش بصیر به نقل از گروه فرهنگی-فرهنگ نیوز، با فرا رسیدن ماه اسفند و قرار گرفتن در آستانه ی سال نو، کوله بارهای بسیاری به عزم سفر به مناطق مختلف بسته می شود و چهار گوشه ی کشورمان پذیرای خیل عظیم مسافرانی می گردد که هریک با نیتی مقصدی را برمی گزینند. اما شاید کمتر مقصدی را بتوان یافت که هر ساله میزبان میلیون ها مسافر مشتاقی است که از دورترین نقاط کشور، نه به قصد دیدار با خویشاوندان، و نه با هدف بهره گیری از امکانات رفاهی و سیاحتی خود را به آنجا می رسانند. کاروان هایی که لذت تجربه ی سفری معنوی در بازدید از مناطق جنگی بازمانده از جنگ تحمیلی را به اقامت در لوکس ترین هتل ها و تماشای زیبا ترین مناظر طبیعی ترجیح می دهند و ما آنان را با عنوان «راهیان نور» می شناسیم. کاروان هایی متشکل از اقشار مختلف مردم به ویژه دانشجویان، طلاب، دانش آموزان و اساتید دانشگاه که به رسم هر ساله با آغاز اسفند ماه رهسپار مناطق جنوبی وغربی کشور می شوند تا ضمن دیدار از مناطق مرزی وعملیاتی همچون شلمچه، هویزه، فکه و… با آرمان های شهدا و ایثار گران تجدید میثاق کنند.

کاروانهای راهیان نور و هیاهوی رسانه های بیگانه

 نکته ی قابل تأمل این جاست که طی سالهای اخیر این سفرها به شدت مورد توجه و تجزیه و تحلیل رسانه های بیگانه قرار گرفته است؛ آنان که مترصد کوچکترین فرصتی برای زیر سوال بردن حرکت های خودجوش و انقلابی مردم می باشند همواره برای تخریب چهره ی نظام و آرمان های انقلاب اسلامی تلاش می کنند تا با دستاویز قرار دادن حوادث جاده ای رخ داده در مسیر کاروان های راهیان نور و بزرگ نمایی ابعاد آن به القای این موضوع بپردازند که سفر این کاروان ها به علت عدم برنامه ریزی، فقدان ایمنی و امکانات لازم ، مسافرتی پرخطر و حتی برای اقشاری همچون دانش آموزان اجباری است تا اهداف والا و ارزشمند این گونه سفر ها را در هیاهوی تبلیغاتی و رسانه ای پنهان کنند.

چرا رسانه های بیگانه از کاروان های راهیان نور درهراسند؟

اما این که چرا استقبال پرشور و فزاینده ی مردم از سفر به مناطق جنگی تا این حد برای رسانه های معاند گران تمام شده و آنان را برای تخریب اهداف این سفرها به تب و تاب انداخته است موضوعی است که با باز نگری حوادث دوران جنگ تحمیلی می توان به روشنی دریافت.

آنچه مسلم است دشمنان ایران اسلامی از ابتدای پیروزی انقلاب و طی ۸ سال جنگ تحمیلی از هیچ تلاشی برای مهار کردن انقلاب و ضربه زدن به اهداف آن فرو گذار نکردند ؛ جنگی که با حمایت غرب و آتش افروزی رژیم بعث آغاز شد علی رغم میل و پیش بینی های دشمنان به نفع جمهوری اسلامی ایران به پایان رسید؛ مهمتر این که ۸ سال حماسه و ایثار موجب گسترش و تقویت فرهنگ مقاومت در میان مردم شد.

اما با به پایان رسیدن جنگ خیلی ها گمان می کردند که با بازسازی ویرانی ها و آثار باقی مانده از آن خاطرات دفاع مقدس در غبار گذر زمان به فراموشی سپرده خواهد شد، که البته برای بیگانگان و گروهی از معاندین که خارج از مرزهای میهنمان روزگار می گذراندند رنگ باختن یاد فداکاری ها و رشادت های دوران جنگ تحمیلی بهترین اتفاقی بود که آرزوی آن را در سر داشتند. موضوعی که بدون شک در سایه ی استقبال پرشور جوانان و زائران مناطق جنگی به آرزویی دست نیافتنی تبدیل شد؛ با این اوصاف تحلیل رفتار ها و واکنش های رسانه های بیگانه چندان پیچیده به نظر نمی رسد. 

هراس دشمنان از انتقال فرهنگ دفاع مقدس به نسل هایی که وقایع جنگ را درک نکرده اند امری طبیعی است و زنده نگاه داشتن یاد و خاطره ی شهدا در کنار روشن کردن ابعاد گوناگون جنگ در شرایط سخت و بحرانی، بدون شک آن چیزی نیست که بیگانگان و رسانه های وابسته به آنان خواهان آن باشند. بنابراین سیاه نمایی با استناد به حوادث پیش آمده در جاده ها و ایجاد موج رسانه ای منفی تنها راه دشمنان برای تسکین درد ناکامی در مقابل ملت ایران است.

بدون تردید حوادث ناگوار جاده ای که منجربه کشته و زخمی شدن تعدادی از هموطنانمان گردیده برای همگان تلخ و تاسف بار است؛ اما مقایسه ی تعداد حوادث رخ داده در مسیر کاروان های راهیان نور با آمار بالای تلفات جاده ای در دیگر نقاط کشور از آن چنان ابعاد گسترده ای برخوردار نیست تا موجب شود این حوادث را به جریاناتی خاص همچون ضعف برنامه ریزی، عدم نظارت و یا عامل اجبار در این سفر ها نسبت دهیم؛ هرچند که در سال های اخیر در این سفر ها حداکثر کوشش برای استفاده از وسایل حمل و نقل مناسب مانند اتوبوس های مجهزتر و با رانندگان مجرب و استفاده از قطار صورت گرفته است و همچنین وجود عامل اجبار برای شرکت در راهیان نور سخن کذبی است که ساخته ذهن معاندان است.

حال این که چرا در میان تمامی حوادث رخ داده در جاده های کشور شبکه های فارسی زبان وابسته به بیگانه تنها به دلسوزی و ابراز نگرانی برای مجروحین و کشته شدگان راهیان نور اصرار می ورزند سوالی است که نیازی به پاسخ ندارد.