اگر آمریکا واقعا به ماه سفر کرد، چرا دوباره به ماه برنگشت؟
به گزارش بصیر به نقل از خبرانلاین:
بخش اول: آیا انسان واقعا به ماه سفر کرد؟
بخش دوم: دروغ ۳۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰ دلاری سفر به ماه از کجا شروع شد؟
بخش سوم: ماجرای پرچمی که خودجوش روی ماه تکان خورد!
بخش چهارم: فضانوردان آپولو چطور از کمربند وان‌آلن رد شدند و زنده ماندند؟
بخش پنجم: اگر سفر انسان به ماه واقعی است، چرا هیچ ستاره‌ای در آسمان ماه دیده نمی‌شود؟
بخش ششم: مگر می‌شود سفینه‌ای به بزرگی آپولو روی ماه فرود بیاید و گردوخاکی به پا نشود؟
بخش هفتم: بهترین استدلال طرفداران توهم توطئه: سایه اجسام روی ماه کاملا تاریک نیست، پس سفر به ماه دروغ است!
بخش هشتم: اگر سفر به ماه واقعی است، چرا تصاویر ارسال فضانوردان زمینه یکسان ولی جزئیات متفاوتی دارد؟
بخش نهم: اگر فیلم‌های فضانوردان آپولو را با دور تند ببینیم، دروغ بزرگ قرن آشکار می‌شود؟
بخش دهم: ایراد بنیاسرائیلی طرفداران توطئه: چطور تصاویر ماموریت آپولو در ۴۵ سال پیش این‌قدر باکیفیت است؟
پوریا ناظمی: موارد بالا بخش عمده‌ای از استدلال‌های اصلی علاقمندان به نظریه توطئه در سفر به ماه را شامل می‌شود. در کنار این موارد گاهی سوال‌های دیگری نیز مطرح می‌شود، اینکه ناسا به عمد فضانوردان آپولو-۱ را کشت به دلیل اینکه آنها می‌خواستند پرده از این ماجرا بردارند.
این اتهامی بی‌پایه است که هیچ سندی از آن پشتیبانی نمی‌کند. آپولو-۱ چندین سال قبل از سفر نخستین انسان به ماه صورت گرفت. اگر فضانوردان آپولو – ۱ از توطئه خبر داشتند و می‌خواستند آن را افشا کنند، چرا باید سوار بر طبقه آخر موشک ساترن-۵ می‌شدند تا به آزمایش‌ها ادامه دهند که ناسا بتواند آنها را بسوزاند.
چرا به ماه برنگشتیم؟
موارد جزیی دیگری نیز در این زمینه مطرح می‌شود. اما یکی از مهم‌ترین سوال‌های عمومی این است که اگر آن موقع به ماه رفتیم، چرا برای بیش از ۳ دهه دیگر نتوانستیم به ماه برگردیم؟
جواب این سوال همان‌طور که در بخش نخست شبهات آپولو آمد، به شرایط سیاسی، اقتصادی و بین‌المللی آن دوران برمی‌گردد. بودجه ناسا در زمان برنامه آپولو به ۵ درصد بودجه فدرال رسید. همه نهادها، دو حزب اصلی و همچنین مردم درباره ضرورت انجام این سفر اشتراک نظر داشتند. پول کافی، عزم ملی و تلاشی شبانه‌روزی و عظیم باعث شد این اتفاق بیفتد و در طول ماموریت‌های آپولو ۱۱ تا آپولو ۱۷ (به جز آپولو ۱۳ که با مشکل روبرو شد)، ۱۲ فضانورد بر سطح ماه قدم بزنند.
اما در حال حاضر شرایط ناسا اصلا قابل مقایسه با آن دوران نیست. بودجه ناسا هم‌اکنون تنها نیم درصد بودجه فدرال است که از این مقدار یک سوم به بخش روباتیک و دو سوم به بخش پروازهای سرنشین‌دار اختصاص دارد. درون ناسا بحث بسیار جدی بر سر اولیت‌بندی این بودجه در جریان است. سفرهای فضایی سرنشین‌دار اگرچه جذابیت و اهمیت طولانی مدت دارد، اما دستاوردهای علمی مستقیم آنها در مقایسه با ماموریت‌های روباتیک چندان بالا نیست. برای مثال تعداد مقالات علمی که تنها از تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده، ده‌ها برابر کل داده‌هایی است که از آزمایش‌های انجام شده در ایستگاه فضایی به دست می‌آید. بسیاری در داخل ناسا استدلال می‌کنند زمانی که با بودجه محدود مواجهیم، بهتر است با این بودجه به جای اینکه ۳ نفر را به ماه بفرستیم، ده‌ها ماموریت روباتیک مانند کاوش قمرهای مشتری و زحل، ماه، مریخ و سیارک‌ها و دنباله‌دارها را انجام دهیم تا حجم داده‌های ما به طور جدی افزایش پیدا کند.
اکنون حتی درون جامعه علمی، اجماعی برای سفر دوباره به ماه تا زمانی که دلیل مشخصی در این بازگشت باشد، وجود ندارد. ضمن اینکه اگر زمانی قرار باشد دوباره سفر به ماه اتفاق بیفتد، باید بخشی از فناوری‌های مربوط به این سفر دوباره طراحی و ساخته شود، چراکه برخی از فناوری‌های آپولو منقرض شده‌اند!
چندی پیش در گفتگویی با مهندس دارا صباحی، مهندس ارشد ماموریت مریخ‌نورد کیوریاسیتی (کنجکاوی) درباره مساله انقراض فناوری پرسیدم. او در این باره توضیح داد که بسیاری از اوقات برای یک ماموریت فناوری‌های ویژه‌ای طراحی می‌شوند و قطعاتی ساخته می‌شوند، اما بعد از چند سال که این ماموریت انجام شد و یا کنار گذاشته شد، نسل مهندسان تغییر می‌کند، کارخانه‌های سازنده خط تولید خود را تغییر می‌دهند و فناوری به راحتی گم می‌شود و طراحی دوباره فناوری جدیدتر و به‌روزتر برای مهندسان بسیار راحت‌تر از احیای فناوری‌های قدیمی است.
بخش دوازدهم و پایانی «شبهات آپولو» را فردا در خبرآنلاین بخوانید.
