یک تحلیل بر چرایی پیامک نوروزی روحانی
به گزارش بصیر به نقل از بلاغ، نیما شایان در همشهری آنلاین نوشت:
پیامک‌های نوروزی دکتر حسن روحانی خطاب به هم‌میهنان وقتی درخور نگاه چند زاویه‌ای می‌شود که رئیس‌جمهور کشورمان پس از مقام معظم رهبری، از طریق رسانه ملی به مردم کشورمان تبریک گفت
.
اما گویا این تبریک که با صوت و تصویر به مخاطبان منتقل می‌شد را کافی ندانسته و تصمیم گرفت برای انتقال پیام نوروزی خود از یک رسانه دیگر که متن در آن حرف اصلی را می‌زند نیز بهره ببرد.
پیامک‌های نوروزی حسن روحانی به هموطنان تا همین نهم فروردین ماه هم ارسال شده است؛ پیامکی با این مضمون : «نوروزی سرشار از شادی و امید را برایتان آرزومندم، حسن روحانی رییس جمهور»
ابتدا که در پی تجزیه و تحلیل هدف رئیس‌جمهور در بهره‌گیری از پیامک به عنوان رسانه‌ای غیر از رسانه ملی (تلویزیون) برای ارسال پیام نوروزی به مردم می‌روی، امکان تعامل میان فرستنده و گیرنده در رسانه پیامک را نقطه برجسته برتری پیامک نسبت به یک برنامه یکسویه تلویزیونی می‌بینی و این قابل تصور می‌شود که دکتر روحانی علاقمند بوده با نوع پاسخ‌هایی که در پی ارسال پیامک نوروزی، از سوی هم‌میهنان برایش ارسال می‌شود نیز آشنا شود و در پی رابطه دو طرفه در این تبریک و شادباش‌گویی بوده است.
اما وقتی پاسخ پیام نوروزی رئیس‌جمهور به همان شماره که تحت عنوان “rouhani ” بر صفحه تلفن همراه نقش می‌بندد، ارسال می‌شود، با وضعیت خطا در ارسال روبرو می‌شوی. اینجاست که فرضیه بهره‌گیری از برتری پیامک نسبت به تلویزیون، رد می‌شود.
اما واقعاً چرا رئیس‌جمهور در حالی که پیام نوروزی خود را از تلویزیون که نه تنها بر اساس نظر قریب به اتفاق اساتید ارتباطات بلکه به اذعان جامعه سیاسی، فراگیرترین رسانه کشور است، اعلام کرده اما باز هم رسانه دومی برمی‌گزیند و در یک دوره زمانی یعنی از آغاز سال نو تا کنون ارسال پیامک‌ها را ادامه می‌دهد.
قطعاً هدف رئیس‌جمهور، ترویج فرهنگ ارتباط از طریق پیامک نبوده چراکه جامعه ما به قدری پیامک‌زده شده که در ایام جشن و عزا سیل پیامک‌های تبریک و تسلیت است که در شریان ارتباطی از طریق خط‌های تلفن‌های همراه جاری می‌شود و حتی این آمار بعضاً چنان جذاب می‌شود که دستگاه‌های رسمی نسبت به اعلام تعداد پیامک‌های ارسال شده اقدام می‌کنند؛ به عبارتی شیوع استفاده از این رسانه چنان بالاست که آمار بهره‌گیری از آن خود خبرساز می‌شود.
دکتر روحانی که او را به عنوان یک سیاستمدار زبده و کارکشته می‌شناسند که از هر جمله‌اش می‌خواهد یک کد به جامعه دهد؛ اکنون باید دید رئیس‌جمهور روحانی چه پیشینه‌ای در قبال رسانه‌ها داشته و اساساً رفتار او در بهره‌گیری از رسانه‌ها چگونه بوده که در اولین نوروز ریاست جمهوری‌اش، با وجود در اختیار داشتن فرصت صدا و سیما، یک رسانه دیگر را به عاریت می‌گیرد.
رئیس‌جمهور بخشی از سخنانش در نخستین جلسه هیئت دولت در سال ۹۳ را به طرح رویکرد خود در قبال رسانه‌ها اختصاص داد و گفت: «سایت‌های منتقدان، برنامه‌های صدا و سیما و روزنامه‌های آنها هر چه بخواهند می‌نویسند و می‌سازند. فکر نمی‌کنم هیچ زمانی این‌چنین بدون دغدغه و به راحتی از شخص رییس‌جمهوری، از کار دولت و راه دولت نقد و انتقاد می‌کردند. ما پذیرای انتقاد هستیم و آن را قبول و مفید و لازم می‌دانیم؛ البته انتقادی که سازنده و توأم با دلسوزی باشد و با هدف اصلاح امور انجام بگیرد.»
البته این همه مواضعی نبود که از سوی دولتی‌ها در شش ماهه نخست فعالیتش نسبت به صدا و سیما ابراز شده است. واقعیت این است که رابطه این روزهای دولت یازدهم و صدا و سیما چندان تعریفی ندارد و اصل ماجرا از برنامه‌های زنده تلویزیونی رئیس جمهور و مواردی مانند انتخاب مجری آغاز شد و کلید آن در شامگاه ۱۶ بهمن ماه ۹۲ خورد؛ زمانی که قرار بود رییس‌جمهور بعد از اخبار سراسری ساعت ۲۱ از شبکه اول سیمای جمهوری اسلامی ایران با مردم بصورت زنده گفت‌وگو کند اما بر اساس خبر ساعت ۲۲:۱۳ همان روز خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران (ایرنا)، رییس سازمان صدا و سیما مانع پخش زنده گفت‌وگوی تلویزیونی روحانی با مردم شد.
مجموعه کنش و واکنش‌های نمایندگان دولت و مسئولان صدا و سیما که به هیئت نظارت بر صدا و سیما کشیده شد، به عنوان جریان اصلی رفتار و رویکرد دولت در قبال صدا و سیما در شش ماه نخست فعالتش شناخته می‌شود.
البته رئیس‌جمهور تا کنون صدا و سیما را بدون تقدیر و تشکر هم نگذاشته و به عنوان نمونه در اسفند ماه ۹۲ از صدا و سیمای خلیج فارس بخاطر پوشش سفر استانی تقدیر هم کرده است اما دامنه اختلاف‌نظر دولت و صدا و سیما در سال ۹۲ به قدری بالا گرفت که تقدیرهایی از این دست را شاید نتوان به عنوان تغییردهنده جهت‌گیری اصلی دولت در قبال صدا و سیما دانست.
با بازخوانی اجمالی رفتارها، این نتیجه‌گیری بعید به نظر نمی‌رسد که دکتر روحانی برای ارسال پیام‌های نوروزی‌اش از رسانه دومی (پیامک در کنار تلویزیون) نیز بهره گرفت که هم نارضایتی خود نسبت به عملکرد صدا و سیما را دوباره اما به طور غیرمستقیم تکرار کند و این کد را به جامعه دهد که حتی اگر صدا و سیما هم در اختیارش نباشد، می‌تواند از رسانه‌ای شخصی مانند پیامک برای پیام دادن به جامعه بهره ببرد.
از دیگر سو شاید آنچه که از سوی منتقدان صدا و سیما تحت عنوان ناکارآمدی رسانه ملی و عدم جذب مخاطب از سوی صدا و سیما عنوان می‌شود، سبب شده تا رئیس‌جمهور یک بار دیگر پیام نوروزی را از طریق پیامک برای مردم ارسال کند تا آنهایی که مخاطب رسانه ملی نیستند، از طریق پیامک، تبریک رئیس جمهور را دریافت کنند.
