پاسخ منفی دایی به دستور وزیر

 

حال آنکه پرسپولیس حق ندارد بیش از ۱۸ میلیارد تومان برای قرارداد مربیان و بازیکنانش هزینه کند. مهم‌تر اما اینکه پیش از تعیین این بودجه ۱۸ میلیاردی، وزارت ورزش کاهش قیمت قراردادهای این فصل باشگاه را دستور داده بود.

 

می‌گفتند همه قراردادها ارزان می‌شود اما آقای سرمربی که پیش‌تر به خاطر پول از همین پرسپولیس شکایت کرده بود، هیچ نگفت. تنها سکوت را فریاد می‌کرد و یک بار هم شنیدیم که گفت: «به من ربطی ندارد که باشگاه چقدر هزینه می‌کند. اصلا شاید بخواهند مجانی تیم ببندند!»

 

انگار اصلا نشنیده که گفتند “همه قراردادها” و این قانون، قرارداد خودش را هم در بر می‌گیرد. شاید هم به حمایت مدیرعامل جدید دل بسته بود که دایم تکرار می‌کرد: «در قرارداد علی دایی دست نمی‌برم.»

 

علیرضا رحیمی حمایت از سرمربی را از همان روزی شروع کرده بود که صندلی مدیریت باشگاه را تحویل گرفت. هر چه کمیته فنی توی سر زد که ما باید کادر فنی را تایید کنیم، مدیرعامل نه دید و نه شنید.

 

کلا دو جمله روی زبانش می‌چرخید؛ «علی دایی می‌ماند» و «قرارداد دایی تغییر نمی‌کند» و حتما همین‌ها را در نشست‌های پنهانی‌شان به خود علی دایی هم می‌گفته که او را اینقدر در آرامش می‌دیدیم و همنشین سکوت.

 

این پرسش‌مان که «مالیات ۴۰۰، ۵۰۰ میلیونی قرارداد علی دایی را چه کسی قرار است بپردازد؟» تا دیروز بی‌پاسخ مانده و آقای سرمربی با خاطری آسوده تکیه کرده بود به وعده‌های رحیمی که هنوز بر بدون تغییر ماندن قراردادش تاکید می‌کند؛ همان قراردادی که سرپرست پرسپولیس یعنی محمد پنجعلی به شیوه‌ای عجیب به میلیاردی نبودنش اصرار دارد: «این رقم‌هایی که بعضی دوستان به قرارداد علی دایی نسبت داده‌اند، اصلا درست نیست. اینطور که سازمان لیگ دستور داده، ما نهایتا می‌توانیم ۱۸، ۱۹ میلیارد تومان برای بازیکنان و مربیان امسال‌مان هزینه کنیم و از طرفی اوضاع مالی باشگاه هم خوب نیست. مانده‌ام که شما این اعداد و ارقام را از کجا می‌آورید. قرارداد علی دایی دو میلیارد نیست و خود او هم هرگز چنین مبالغی را از باشگاه تقاضا نمی‌کند.»

 

می‌توانستیم خوشبین باشیم و گفته‌های پنجعلی را به باور بپذیریم اما آن وقت با حرف مدیرعامل چه می‌کردیم که هر روز از ثابت ماندن مبلغ قرارداد علی دایی می‌گفت؟ یا درگیری لفظی او با حمید استیلی در آخرین نشست هیات مدیره را چطور نادیده می‌گرفتیم که آن هم به خاطر قرارداد دایی بود؟ به خاطر همان قرارداد میلیاردی که خود سرمربی هرگز تکذیبش نکرد اما نادرست بودنش را از زبان دور و بری‌های دایی و مسوولان باشگاه زیاد شنیدیم.

 

هر چقدر هم اما که این و آن تکذیب کنند، مدیرعامل پشت علی دایی ایستاده و او و قراردادش را حمایت می‌کند. شاید چون هراس دارد از اینکه تجربه تلخ حبیب کاشانی و محمد رویانیان در دعوا با دایی گریبانش را بگیرد. یعنی ممکن است مدیرعامل باشگاهی در اندازه‌های پرسپولیس از سرمربی‌‌اش بترسد؟ وقتی این سرمربی علی دایی باشد، حتی باور این موضوع هم برای‌مان آسان می‌شود. هر چند که وزارت ورزش هم دیگر سکوت اختیار کرده نه با پرسپولیس کاری دارد و نه با قراردادهایی که دستور کاهش قیمت‌شان را داده بود.

 

همان دستوری که مدیرعامل از خدا خواسته به فراموشی سپرده بودش اما اعضای هیات مدیره همچنان بر اجرای آن اصرار می‌ورزند. برای همین هم بود که در نشست این هفته، مدیرعامل را دوره کردند تا برای تعدیل مبلغ قرارداد علی دایی، رضایت او را بگیرند.

 

در تمام روزهایی که مدیریت فعلی بر سر کار بوده، علیرضا رحیمی و علی دایی را یک طرف دیده‌ایم و هیات مدیره را در سنگر روبرو. بهانه برای اختلاف، بسیار است. نمونه‌اش همین قرارداد دو میلیارد و صد میلیون تومانی علی دایی که در واقع بزرگ‌ترین دلیل تقابل مدیرعامل و هیات مدیره باشگاه است و چیزی نمانده بود نشست به ظاهر ساده‌ و بی سر و صدای دوشنبه شب را به جنجال بکشاند.

 

شاید هم برای لو نرفتن همین بحث‌ها و دعواها بود که بعد از پایان این همنشینی، هیچ کدامشان و حتی سخنگوی باشگاه حاضر نشدند مقابل پرسش‌های خبرنگاران بایستند.

 

هر چه باشد آنها جدل سنگینی را از سر گذرانده بودند و خود استیلی هم یکی از مهره‌های اصلی این جدل بود که در چشم مدیرعامل خیره شد و کاهش مبلغ قرارداد علی دایی را طلب کرد و هرگز از موضعش عقب ننشست.

 

استیلی ابتدا به گستره اختیارات سرمربی پرسپولیس که رحیمی مرزبندی‌اش کرده بود، معترض شد و بعد هم یکراست رفت سروقت قرارداد دایی. هیات مدیره می‌گفت بودجه باشگاه آنقدر پر و پیمان نیست که چند میلیارد آن برای قرارداد یک نفر هزینه شود. قرار شده بود که رحیمی برای تخفیف گرفتن از علی دایی و کم کردن مبلغ قراردادش پا پیش بگذارد مدیرعامل اما درست برخلاف انتظار وزارت ورزش و هیات مدیره قدم برداشت و نه تنها دراین‌باره حرفی بر زبانش نراند، بلکه به علی دایی هم اطمینان داد که قراردادش دست نخورده باقی خواهد ماند.

 

آقای سخنگو می‌پرسید و اعضای هیات مدیره تاییدش می‌کردند اما علیرضا رحیمی هیچ پاسخ قانع‌کننده‌ای برای دفاع از خود نداشت. متهم بود و بی‌دفاع. انگار از یاد برده بود آن روزی را که وقتی برای نخستین بار پایش به باشگاه پرسپولیس باز شد، در پایان هر جمله‌اش می‌گفت که آمده تا مجری مصوبه‌های هیات مدیره باشد. آن روز و آن حرف‌ها را حتما از یاد برده که دستوری اینچنین مهم را که حتی مهر وزارت ورزش هم پای آن خورده، نادیده گرفته است.

 

مدیرعامل در جایگاه متهم نشسته بود و دفاعیه‌اش در همین یک جمله خلاصه می‌شد: «نمی‌توانم قرارداد دایی را تغییر بدهم.» این «نمی‌توانم» چقدر به ترس شبیه است. به ترس از تکرار یک مقابله نابرابر که وقتی علی دایی یک طرفش ایستاده، باید شکست را به جان بپذیری؛ حتی اگر برنده باشی. همین ترس بود که رحیمی را مقابل هیات مدیره قرار داد.

 

ظاهر ماجرا و عصبانیت و سکوت اعضای هیات مدیره شکست آنها در این دعوا را حکایت می‌کرد اما سر آخر این علیرضا رحیمی بود که مجبور شد شرط هیات مدیره را بپذیرد. می‌گفت حاضر به دست بردن در قرارداد سرمربی نیست اما نتوانست مقابل این شرط که «تا بودجه این فصل باشگاه به طور دقیق مشخص نشده، قرارداد علی دایی معلق خواهد ماند» بایستد.

 

این خواسته اعضای هیات مدیره بود که از زبان حمید استیلی مطرح شد و مدیرعامل به ناچار، به آن تن داد. علی دایی هم در ایران نیست تا ببیند که قرارداد میلیاردی‌اش چطور در محاصره مخالفان او در باشگاه گرفتار شده و چیزی نمانده که ماهیت خود را از کف بدهد.

 

قرارداد علی دایی آنقدر دست به دست شد تا دوباره نشست روی نقطه صفر؛ درست همانجایی که آغاز را تجربه کرده بود. راستی بالاخره کسی قرارداد دو میلیارد و صد میلیون تومانی علی دایی را حریف خواهد شد که بخواهد دستور تعدیل را روی آن پیاده کند؟

 

امروز، همه چیز مبهم است. علی دایی نه تنها تخفیف نداده، بلکه پرداخت مالیات ۵۰۰-۴۰۰ میلیون تومانی‌اش را هم انداخته گردن باشگاه اما هیات مدیره دست‌بردار او نیست.

 

همچنان به دست و پای او و مدیرعامل می‌پیچد تا به خواسته‌اش چنگ بیندازد. تو هم باید تا پایان زورآزمایی مدیرعامل و هیات مدیره به انتظار بنشینی اگر دنبال پاسخ می‌گردی.