نظر علم الهدی در مورد حضور زنان در ورزشگاه

 

حجت الاسلام علم الهدی: زن چه مسلمان باشد و چه غیرمسلمان، در نگاه دینی و ادبیات ملی و فرهنگی از جایگاه و حرمت ویژه‌ای برخوردار است. بانوان با حفظ شئونات و رعایت مسائلی که برای زنان تعریف شده است باید از حرمت خود پاسداری کنند. در کشور ایران برای هر مکانی تعریف خاصی وجود دارد و افرادی که در آن مکان حضور پیدا می‌کنند باید جایگاه و هدف خود را بدانند و حفظ حرمت را لحاظ کنند.

 

اخیراً مسئله حضور زنان در بعضی اماکن سروصدای زیادی به پا کرده و مسئله‌ساز شده است. بله، در بعضی اماکن مثل سینما که یک مکان عمومی و خانوادگی است حضور مردان و زنان و حتی کودکان با حفظ شئونات اسلامی و رعایت حریم خصوصی افراد، موردی ندارد و اگر خدایی نکرده عمل یا حرفی خارج از نزاکت گفته شود مطمئناً از طرف خود مردم برخورد خواهد شد.

 

 

البته ناگفته نماند که بعضی ورزش‌ها نیز هستند که حضور زنان در ورزشگاه به عنوان تماشاچی موردی ندارد، مانند ورزش‌های رزمی که ورزشکاران از نوع پوشش مناسبی برخوردار هستند و جَو سالن ورزشی به گونه‌ای آرام است. اما متأسفانه در بیشتر ورزشگاه‌ها به علت کمبود نظارت و کنترل مناسب و نبود استانداردهای لازم، جایگاه مناسبی برای حضور خانواده‌ها نیست.

 

 

البته لازم به ذکر است که حضور بانوان به عنوان ورزشکار در تمامی رشته‌های ورزشی با توجه به رعایت پوشش مناسب بسیار لازم است و موجب سرافرازی کشور می‌شود و این مسئله به کشورهای دیگر اثبات می‌کند که اسلام و پوشش اسلامی مانعی برای حضور زنان در عرصه ورزش جهانی نیست. 

 

 

ما در ادبیات گفتارمان واژه‌هایی داریم که متأسفانه به شدت مظلوم واقع‌شده‌اند که یکی از آن واژه‌ها اصول‌گرایی و اصلاح‌طلبی است. البته باید توجه داشت که اصول‌گرایی و یا اصلاح‌طلبی را چگونه معنی می‌کنیم و زمانی می‌توانیم بگوییم که یک دولت اصول‌گرا و یا اصلاح‌طلب است که طبق موازین و مقررات پیش برود. ما نمی‌توانیم بگوییم که دولت‌ها معصوم هستند، امکان دارد که یک دولت با توجه به شرایط در مقطعی اصول‌گرا باشد و گاهی اوقات اصلاح‌طلب. شاید دولتی فقط در ظاهر اصلاح‌طلب و یا اصول‌گرا باشد اما در باطن به هیچ‌کدام از قوانین و مقررات اعتنایی نکند و چه بسا تصمیماتشان ریشه‌ای نباشد.

 

اصلاح کار خوبی است اما به شرطی که در چارچوب موازین و مقررات شرعی و اسلامی باشد. به طور مثال، زمانی بنده نوعی اصلاح‌طلب محسوب می شوم که حقیقتاً برای رضای خدا و حفظ دین قدم بردارم، نه اینکه چون حزب و گروه من این را می‌خواهد و نه اینکه هر حرفی را تحت عنوان اصلاح‌طلبی به خورد افکار عمومی بدهم، این عمل معنی اصلاح‌طلبی یا اصول‌گرایی نیست.

 

 

در کل می‌خواهم عرض کنم که اگر این دولت تصمیمی گرفته است و اقدامی انجام داده این نیست که با برنامه‌های دولت پیشین مخالفت می‌کند، شاید شرایط امروزه به گونه‌ای است که این تصمیمات لازم است. ما باید به قدری فرهنگ‌سازی کنیم که تماشاچی ای که در ورزشگاه حاضر می‌شود بتواند به احساسات خود فائق آید و تحت تأثیر اعمال تیم‌های مورد علاقه خود قرار نگیرند و رفتارهای پرخاشگرانه و دور از نزاکت انجام ندهد. با برقراری یک جَو آرام می‌توانیم مکان مناسب و مطلوبی برای حضور خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها ایجاد کرد.

 

 

توجه به مطالبات عمومی حائز اهمیت است اما زمانی که خواسته‌ها خارج از قوانین و مقررات شرعی نباشد و با موازین دینی مطابقت داشته باشد. باید به قدری در بخش فرهنگ کارکنیم که خود مردم نسبت به یک فرد هنجارشکن حساسیت نشان دهند و با یک عمل عاقلانه و تعریف‌شده و از طرفی تأثیرگذار برخورد کنند، نه اینکه شاهد و ناظر ناهنجاری در جامعه باشند.

 

متأسفانه امروزه بعضاً مردم ما نسبت به اتفاقات اطراف خود احساس مسئولیت نمی‌کنند و بیشتر در نقش شاهد هستند و به محض اینکه اتفاق ناگوار و یا ناهنجاری رخ می‌دهد به عنوان یک سوژه شروع به عکس گرفتن و فیلم‌برداری می‌کنند بدون آنکه بدانند این عمل موجب تشدید و ترویج بعضی رفتارهای اشتباه می‌شود. مردم باید در برخورد با اینگونه اتفاقات با گفتار صحیح خود مبتنی بر ادبیات دینی فضیلت الهی امر به معروف و نهی از منکر را بجا بیاورند. 

 

 

در ارتباط با ماه مبارک رمضان و بحث روزه‌خواری نیز نکته‌ای را باید عرض کنم و آن هم این است که حفظ حرمت‌ها در جامعه نشانگر شخصیت خود ماست. امکان دارد که فردی به دلایلی از جمله بیماری، سفر و… روزه نگیرد اما باید توجه داشته باشند که از لحاظ رفتاری و اخلاقی حفظ حرمت مردم لازم است. به طور مثال اگر فردی از چراغ قرمز عبور کند وَلو اینکه جریمه هم نشود، به حقوق دیگر شهروندان که قانون را رعایت کرده‌اند، تعدی و بی‌احترامی کرده و به قوانین بی‌تفاوتی نشان داده است. شاید فردی نتواند روزه بگیرد و یا شاید اعتقادی ندارد، اما به هر حال باید به حق‌وحقوق دیگران احترام بگذارد و در ملأعام روزه‌خواری نکند زیرا در یک جامعه اسلامی زندگی می‌کند. 

 

لذا از عزیزانی که به هر دلیلی روزه نمی‌گیرند خواهشمند است برای حفظ شخصیت و حرمت خودشان هم که شده حرمت جامعه را حفظ کنند و این مسئله را به عنوان یک اصل در زندگی‌شان سرلوحه قرار دهند. انشاالله خداوند تبارک و تعالی این طعم شیرین بندگی را در کام همه ما قرار دهد و همه بتوانیم به بهترین نحو عبادت و اطاعت خدا را بکنیم. در روایتی آمده است که انسانی که روزه می‌گیرد دو شادمانی دارد، یکی هنگام افطار که شادمان است از اینکه فرمان خدا را اجرا کرده و دیگری هم در روز عید فطر، روزی که یک ماه روزه گرفته است و نماز شکر به جامی آورد و دست به دعا می‌شود، أللّهُمَّ أهْلَ الکِبریآء وَ العَظَمَة و أهلَ الجُودِ وَ الجَبَروت وَ أهل العَفْوِ وَ الرَّحْمَة…