دختر سفالگر و آرزوی سوپر استار شدن
به گزارش خبرنگار بخش هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این هنرمند جوان تحصیلاتش را با گرافیک در هنرستان شروع کرده و رشته هنرهای تجسمی را در مقطع کاردانی خوانده است سپس در مقطع کارشناسی، مهندسی تکنولوژی را ادامه داده است.
دریا مرا به گوشه‌های متفاوت کارگاه‌شان می‌برد تا مراحل پیچیده و چگونگی خلق آثارشان را نشانم دهد.
او می‌گوید: با ترکیب مواد معدنی، گِل را به شکل دوغاب در می‌آوریم. این دوغاب را در قالب‌های گچی که آن را هم خودمان می سازیم، می‌ریزیم. قالب‌های کچی به دلیل خاصیت گچ، آب حاصل از دوغاب را می‌گیرند و در یک مدت زمان مشخص تبدیل به گِل می‌شوند و فرم غالب را می‌گیرند و به اصطلاح پلاستیک می‌شوند. زمانی که کار، فرم بدنه گچی را گرفت غالب را باز می‌کنیم و دوباره به آن فرصت می‌دهیم تا کمی بیشتر هوا بخورد تا در حین درآوردن از غالب متلاشی نشود.
این هنرمند جوان در ادامه مراحل تولید بدنه‌های سرامیکی بیان می‌کند: بعد از خشک شدن نسبی گِل آن را از غالب خارج کرده و کاملا خشک و سپس پردازش و پولیش می‌کنیم یعنی خطوط اضافه آن را با تیغ می‌گیریم و به وسیله‌ی ابر و آب، آن را پرداخت می‌کنیم و ناصافی‌های آن را از بین می‌بریم.
او اضافه می کند: هر قطعه از کاری که من انجام می‌دهم باید دو بار در کوره پخته شود. یک بار بعد از مرحله پولیش و بدون هیچ رنگ و لعابی صرفا جهت پخت در دمای ۹۵۰ درجه سانتی گراد و برای بار دوم بعد از انجام نقاشی به صورت زیر لعابی و بعد در لعاب غوطه ور شده و سپس در کوره می گذاریم و سرانجام بعد از حرارت در دمای هزار و ۱۲۰ درجه سانتی گراد آماده می‌شود.
این هنرمند جوان از بچگی در فضای کارگاهی که پدر و مادرش هم در آنجا کار می‌کنند بزرگ شده و معتقد است تحصیلاتش در این زمینه و برخی از استادانش تاثیرات به سزایی در روند کاری و پیشرفت او داشته‌اند.
او کارش را از سال ۸۷ و به صورت حرفه‌ای شروع کرده است و در جشنواره‌های متفاوتی از جمله دوسالانه سفال و سرامیک سال ۱۳۷۹، دوسالانه ملی سفال و سرامیک معاصر، جشنواره استانی هنرهای تجسمی سال ۱۳۸۶ در دامغان، جشنواره بین‌المللی هنرهای تجسمی فجر در سال ۱۳۹۰ و…. شرکت کرده و در بسیاری از آنها هم موفق به کسب جوایز شده است.
این هنرمند دور بودن از مرکز و نمایشگاه‌های هنری که در تهران است را یکی از دغدغه‌هایش می‌داند و می‌گوید: فاصله شاهرود تا تهران ۴۰۰ کیلومتر است و برای شرکت در هر نمایشگاه باید این مسافت را طی کنم که کار دشواری است.
دریا ادامه می‌دهد: رمز موفقیت من نسبت به دوستانم و کسانی که در این حوزه تحصیل کرده یا فعالیت می‌کنند، شرایط و امکانات خوب من است. زیرا من برای مواد اولیه و یا جایی که کارهایم را خلق کنم هزینه نمی‌پردازم و همه چیز برایم مهیاست اما بسیاری ازهمکلاسی‌های دوران دانشگاه‌ام به دلیل هزینه‌های بالای این رشته نمی‌توانند در این زمینه فعالیت کنند.
این هنرمند جوان آرزو دارد، کارهایش در دنیا دیده و شناخته شود و می‌افزاید: دوست دارم کارهایم در کل دنیا دیده شود و همه با دختری که در این سن و سال در شهرستان شاهرود و در این زمینه فعالیت می‌کند، آشنا شوند. زمانی که یکی از کلکسیون‌دارهای این حوزه به کارگاه آمده بود، می‌گفت کارهایم با کارهای سرامیکی دیگر متفاوت است و شبیه آن را در سفرهایی که به کشورهای دیگر داشته، ندیده است. این گونه صحبت‌هاست که به من انگیزه سوپر استار شدن در این رشته هنری را می‌دهد.
هر طرحی که دریا روی کارهایش پیاده می‌کند تنها یکبار خلق می‌شود، او اظهار می‌کند: واقعا نمی‌دانم این طرح‌ها از کجا وارد ذهنم می‌شود اما طرح‌های بسیاری در ذهنم نقش می‌بندد. گاهی اوقات برخی از افراد درخواست می‌دهند که یک طرح را دوباره انجام دهم اما این کار برایم دشوارتر از انجام یک طرح جدید است.
او می‌گوید: زمانی برای شرکت در یک نمایشگاه، کتیبه‌ای کار کردم که اسم آن را چهل تکه گذاشتم. طول این کتیبه سه متر و عرض آن یک متر بود و بیش از ۳۰۰۰ طرح کوچک را به روی آن پیاده کردم که هر کدام با دیگری متفاوت بود، زمانی که این کار را انجام می دادم، مادرم گفت، ایده جالبی است اما بعید می‌دانم بتوانی آن را عملی کنی! اما من توانستم این کار را انجام دهم.
دریا ادامه می‌دهد: طی کردن این مراحل موجب شده که ذهنم خود به خود خلاق شود، من تنها از خط، نقطه و شکل‌های هندسی استفاده می‌کنم که ممکن است در بسیاری از جاها از جمله طرح گبه‌های قدیمی، نقوش آفریقایی یا قالی دیده شود اما من ترکیب‌بندی آن را به شکل نو و مدرن ترسیم کرده‌ام.
این هنرمند درباره طراحانی که برایش کار می‌کنند، بیان می‌کند: دوستانی هم که برای من کار می‌کنند از طرح‌هایی که زاییده ذهن من است استفاده می‌کنند و تا جایی که ممکن است از آنها می‌خواهم که از خودشان طرحی را به روی کار اضافه نکنند.
دریا نگران است که مبادا روزی طرح‌هایش کپی شود زیرا رقابت در این کار بسیار شده است و می‌گوید: در بسیاری از جاها سفال‌هایی را می‌بینم که مثل پرکاه سبک است یا اصلا پخت کاملی ندارد و مشخص است که این ظروف قابل مصرف نیستند اما ظروف من به علت استحکام بالای بدنه، کاربردی و قابل مصرف هستند که البته برای تولید آنها زحمت بسیاری کشیده می‌شود بنابراین امیدوارم ارزش آنها حفظ شود.
گزارش و عکس: کبریا حسین‌زاده، خبرنگار ایسنا
انتهای پیام
