بصیر، برخلاف باور عمومی، بزرگ ترین رویداد برزیلی امسال ربطی به فوتبال نداشت. اتفاقا میزبانی جام جهانی ۲۰۱۴ با آن پایان بندی کابوس وارش که شکست تاریخی ۷گله از آلمان را مقابل چشمان اشکبار یکی از خندان ترین ملت های دنیا رقم زد، رویدادی کاملا «ضد برزیلی» بود اما انتخابات ریاست جمهوری یکشنبه چطور؟ آیا انتخاباتی که فشرده ترین رقابت دموکراتیک در کتاب تاریخ نه چندان پربرگ سرزمین فوتبال و سامبا و قهوه نام گرفت، سرنوشت ساز ترین لحظه برزیل در سال ۲۰۱۴ بود؟ باز هم نه! با اینکه پیروزی نزدیک «دیلما روسف» بر «آئسیو نِوِس»، نامزد مورد حمایت آمریکا و بانکدارهای لاشخورش چون جورج سوروس، بزرگ ترین کشور لاتین را موقتا از خطر بلعیده شدن توسط جنایتکاران اقتصادی وال استریت نجات داد اما با همه دخالت هایی که آنها در ماه های منتهی به رای گیری های دومرحله ای ۶ و ۲۵ اکتبر در برزیل کردند، باز هم پیروزی چپ ها به خاطر پایگاه مردمی شان که اکثریت محروم و فقیر این جامعه ۲۲۰ میلیونی را تشکیل می دهند، قابل پیش بینی به نظر می رسید.
با این همه نمی توان حضور خانم رئیس جمهور را در متن برزیلی ترین رویداد سال منکر شد که البته نه ربطی به بغض او هنگام تماشای سلاخی «ژوگو بونیتو» در ریودوژانیرو دارد و نه شادمانی کودکانه پریشب بانوی سیاستمدار ۶۶ ساله در جشن پیروزی انتخاباتی اش در برازیلیا.
برزیلی ترین اتفاق سال اتفاقی ورای سیاست و فوتبال است و حتی ورای غرور و عواطف و سرنوشت برزیلی ها چراکه سرنوشت تمام جهان را تحت تاثیر قرار می دهد. برزیلی بودن آن اما استعاره ای است از دریبلی به یاد ماندنی به سبک دریبل های برزیلی که آمریکایی ها روز ۱۵ ژوئن در فورتالزا خوردند. ۴ ماه و نیم پیش رؤسای جمهوری ۵ قدرت اقتصادی نوظهور جهان موسوم به«بریکز» در این شهر استوایی سواحل شمالی برزیل پیمان بستند بانکی بین المللی را جایگزین «بانک جهانی» صددرصد آمریکایی کنند؛ بانک جهانی نه یک نهاد حقوقی بین المللی بلکه یک موسسه مالی خصوصی است و هیأت مدیره آن را کارگزاران خاندان های بانکدار یهودی حاکم بر همتای آمریکایی آن یعنی صندوق فدرال (بانک مرکزی ایالات متحده) تشکیل می دهند.
با این وصف اگر «پایان آمریکا» و « سقوط دلار» تا ۱۵ ژوئن ۲۰۱۴ تنها تیترهای احتمالات نظم جهانی نوین تر از نظم نوین جهانی بوش و اربابان صهیونیستش بودند، امضای رؤسای جمهوری برزیل، روسیه، هند، چین و آفریقای جنوبی برای تاسیس یک بانک مشترک بین المللی بر مبنای سبدی از ارزهای کشورهای بریکز به جای دلار، حکم تایید تیترهای مزبور را داشت. در برزیلی ترین لحظه سال و درجریان ششمین اجلاس بریکز، دیلما روسف، رئیس جمهور برزیل میاندار جمع ولادیمیر پوتین، نارندرا مودی، شی جینگ پینگ و جاکوب زوما برای عقد پیمانی بود که در صورت محقق شدن می تواند پس از انقلاب اسلامی ۱۹۷۹ ایران، بیشترین انحراف معیار را در منحنی رو به افول «پارادایم پایان آمریکا» پدید آورد و منحنی پارادایم نوین «قرن بدون آمریکا» را شیبی صعودی بخشد.
حتی سازمان همکاری شانگهای که در بهترین حالت حدود ۴۰درصد جمعیت جهان را دربرمی گیرد، نمی تواند همانند اتحادیه بریکز در مقابل سلطه اقتصادی بلوک دلار ایستادگی کند چرا که این اتحادیه در هر ۵ قاره کره خاکی ریشه دوانیده و بویژه با همراه کردن محروم ترین ملل آسیایی، آفریقایی و لاتین، به رویای همیشگی خیزش جنوب فقیر در برابر شمال غنی پروبال می دهد چرا که هر یک از ۵ قطب نوظهور بریکز، گروهی از متحدان قاره ای و جهانی شان را نمایندگی می کنند و در نهایت راه را برای عضویت دیگران فراهم می سازند. اگر روزهای نخست تشکیل سازمان ملل متحد را به یاد آوریم که چطور آمریکا و انگلیس و متفقین آنها در جنگ دوم جهانی به عنوان ملل پیروز از برتری موقت شان در معادلات جنگی برای بسط هژمونی خود در قالبی جهانی سود بردند، آنگاه درخواهیم یافت که اتحادیه بریکز نیز می تواند با استفاده از فرصتی که افول اقتصادی آمریکا و اروپا در اختیارش نهاده، به اتحادیه ای فرااقتصادی در سراسرجهان بدل شود.
این امکان را بیش از هر چیز می شد از احساس خطر آمریکا و اتحادیه اروپایی و راه انداختن موجی از جنگ های تروریستی نیابتی (نظیر داعش و القاعده) و تهدید های منطقه ای (مثل بحران های اوکراین، پاکستان و دریای چین) پیرامون روسیه، چین و هند و متحدان استراتژیکشان حس کرد. حال با بحران آفرینی های اجتماعی و سیاسی و اقتصادی در برزیل و آمریکای جنوبی، برزیل تحت هدایت سوسیالیست ها هم چاره ای نخواهد داشت جز اینکه در مقابل خصم خود بایستد. برزیل تنها کشور در میان این ۵قدرت نوظهور بود که هیچ گاه یک انقلاب تمام عیار علیه استثمار و استعمار را تجربه نکرده بود. حتی آفریقای جنوبی با رهبری نلسون ماندلا در آخرین سال های قرن بیستم، طعم شیرین خیزش اکثریت محروم سیاهان را چشیده بود اما برزیل هرگز! اما با توطئه های اخیر سیا و سوروس در برزیل برای به حاشیه راندن دیلما روسف و حزبش که حتی تا ترور رهبر حزب رقیب او و زمینه چینی شورش های خیابانی به سبک انقلاب های رنگی هم پیش رفت، اکثریت محروم جامعه برزیل روز یکشنبه حقیقتا طعم نخستین پیروزی انقلابی را با رای دادن به دشمن بالقوه منافع آمریکای شمالی در آمریکای جنوبی چشیدند و این پیروزی پیوندهای آنها با ملل انقلابی دیگر را محکم تر خواهد کرد و هسته مرکزی بریکز را قدرتمند تر می کند.
صدخبر
