استراتژی همیشه پیروز

بصیر، اگر چه ۲۵ سال از پایان دوران دفاع مقدس می گذرد اما این فصل درخشان از تاریخ انقلاب اسلامی همچنان برکات و البته درسهای سودمند خود را داشته و همچون گنجی بی پایان است که از قضا هر چه از نظر زمانی از آن دورتر می شویم، آثار و نتایج بی بدیل آن بیش از پیش نمایان می شود.

 
هنگامی که رژیم بعث عراق با حمایت آشکار دو ابرقدرت وقت و ارتجاع منطقه، در سی و یکم شهریور ماه سال ۱۳۵۹ رسماً جنگ را علیه نظام نوپای جمهوری اسلامی آغاز کرد، صدام به پشت گرمی دلارهای نفتی شیوخ عرب و تسلیحات پیشرفته غرب و شرق به خبرنگاران گفت؛ مصاحبه بعدی خود را در تهران انجام خواهم داد!
 
بلند پروازی صدام چندان هم بی دلیل نبود. جمهوری اسلامی بدون جنگ تحمیلی هم با مشکلات و بحران های بسیاری روبرو بود. قائله های مختلف امنیتی در گوشه و کنار کشور با هدف تجزیه طلبی، ترورهای هدفمند و کور منافقین، تحریم های اعمال شده از سوی آمریکا، توطئه های مختلف برای انجام کودتا و… تنها گوشه ای از مسائلی بود که انقلاب اسلامی در آن روزها با آن دست و پنجه نرم کرده و هر کدام از آنها برای ساقط کردن یک حکومت کافی بود. در چنین شرایط خطیر و دشواری، تحمیل جنگی تمام عیار از سوی رژیم صدام به نیابت از استکبار شرق و غرب و با حمایت آشکار و پنهان مجامع به اصطلاح بین المللی، کار این انقلاب را تمام شده نشان می داد!
 
اما هر روز که از جنگ می گذشت، حقیقت بیش از پیش خود را بر واقعیات صحنه تحمیل می کرد. ما در حالی جنگ را به پیش می بردیم که ارتش صدام از آخرین تجهیزات روز دنیا برخوردار بود اما تحریم های همه جانبه علیه ایران تا جایی پیش رفت که برخی کشورها اجازه عبور محموله های خریداری شده سیم خاردار را نیز به ما نمی دادند و در حالی که هنوز بخش هایی از خاک کشورمان در اشغال بود، قدرت های جهانی با استفاده از ابزارهای ظالمانه در پوشش دیپلماسی در پی تحمیل آتش بسی یکجانبه و غیرقابل اعتماد به ایران بودند.
 
صدام که در خط مقدم نبرد به بن بست خورده بود، موشک هایش را روانه شهرهای ایران کرد. چرا که می دانست اگر بتواند مقاومت مردم را درهم بشکند، موازنه قوا کاملاً تغییر خواهد کرد. در آن وضعیت حملات موشکی عراق به مردم بی دفاع کشورمان نه تنها آنان را از جنگ خسته و دلزده نکرد، بلکه اعتقادشان را به ایستادگی و مقاومت راسخ تر کرد. به موازات ایستادگی قهرمانانه مردم، مردان جنگ نیز دست روی دست نگذاشتند و درصدد برآمدند، شعار «موشک جواب موشک» را عملی کنند. اولین موشک ها با پیچیدگی و زحمت بسیار آماده شد اما مسئولان و فرماندهان می دانستند که نمی توان به این تعداد اندک تکیه کرد. پیش بینی ها به زودی رنگ حقیقت گرفت. ابرقدرت ها فشار همه جانبه ای را آغاز کردند و مانع فروش برخی از قطعات حساس مورد نیاز موشک ها به ایران شدند حالا ما بودیم و موشک های۱۲ متری اهدایی غرب به صدام که در کوچه های شش متری فرود می آمدند و اهالی چند خانه را یکجا قربانی می کردند.
 
مردان بزرگی چون حسن تهرانی مقدم و جمعی از همرزمانش که جوانانی متعهد و البته مستعد بودند، دست به کار شدند تا به جای آن که چشممان به دست این و آن باشد، بتوانیم روی پای خود بایستیم. تحقق آرزوهای تهرانی مقدم، حسن غازی و حسن شفیع زاده –از پایه گذاران واحدهای توپخانه و موشکی در سپاه- آسان نبود که هیچ کار بزرگی آسان نیست.
 
اولین پروژه موشکی جمهوری اسلامی چیزی نبود جز ایده های چند جوان، اتاقی کوچک، چند میز و صندلی، مقداری کاغذ و خودکار و کمتر از یک میلیون تومان بودجه که بیشتر شبیه رویا بود! اما در همان ابتدای کار، آیت الله خامنه ای که آن زمان رئیس جمهور کشور بودند، به آن جمع کوچک سر می زنند و جلسه ای تشکیل می دهند و آنان را تشویق و ترغیب می کنند. وقتی در میانه دوران جنگ، اولین موشک ساخت ایران، در بغداد فرود آمد، خیلی ها – از دوست گرفته تا دشمن- از خواب بیدار و متوجه شدند رویای موشکی جمهوری اسلامی تعبیر شده و اراده ابرقدرت ها هم، مانع عزم جوانان مومن و انقلابی این کشور نیست. البته در همان ایامی که آن جوانان حزب اللهی دست بر زانوی خود زده و با توکل به خدا و بهره گیری از کمترین امکانات، مشغول کار و تلاش بودند، عده ای دیگر نیز در همین کشور با عناوین مختلفی ادعای دلسوزی برای مردم و کشور را داشتند. از خائنانی مانند نهضت آزادی گرفته که در تخطئه مقاومت رزمندگان بیانیه صادر می کردند – و البته در خفا نقش ستون پنجم دشمن را داشتند- تا جمعی دیگر که با شعار به اصطلاح عقل گرایی درپی پایان عاقلانه جنگ بودند!
 
بالاخره هشت سال دفاع مقدس در تابستان داغ سال ۱۳۶۷ با پذیرش قطعنامه به پایان رسید و برخی ها در داخل و خارج گمان کردند پذیرش قطعنامه و آتش بس، یعنی پایان آرمان «جنگ جنگ تا رفع فتنه در جهان». و چه خیال خامی که اگر معانی بلند پیام امام راحل(ره) را درباره پذیرش قطعنامه درک می کردند، به خوبی متوجه می شدند که پذیرش قطعنامه به معنای پایان جنگ نیست و تنها زمین و عرصه نبرد تغییر خواهد کرد.
 
همانگونه که حضرت امام خمینی (ره) بارها تاکید فرموده بودند، دشمن اصلی جمهوری اسلامی صدام نبود و او نقش مزدور دشمنان اصلی این انقلاب را برعهده داشت. مزدوری که نتوانسته بود به ماموریت خود –پایان دادن به طوفان انقلاب اسلامی- جامه عمل بپوشاند.
 
هشت سال گذشت و نه تنها پای صدام به تهران نرسید بلکه در پایان مجبور شد قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر را که روزی آن را متکبرانه پاره کرده بود، بپذیرد. می گویند وقتی می خواستند طناب دار را به دور گردن دیکتاتور عراق بیندازند، هنوز هم امیدوار بود اربابان سابقش کاری برای او کنند و نجاتش دهند و زیر لب به ایرانی ها بد و بی راه می گفت که البته شاید حق هم داشت چرا که بسیجیان خمینی(ره) تمام ابهت و رویاهای سردار قادسیه! را کشته بودند.
 
وضعیت امروز عراق و روابطش با جمهوری اسلامی، درس خوبی است برای کسانی که روزگاری این مردم و رهبرشان را بخاطر ایستادگی در جنگ سرزنش می کردند؛ از تلفات و خسارات جنگ می گفتند، از تسلیحات پیشرفته طرف مقابل، حمایت های همه جانبه منطقه ای و بین المللی از حریف، از دشواری تحریم ها و… اما امروز جمهوری اسلامی ایران در خاورمیانه – این کاسه خون و آتش- باثبات و مقتدر ایستاده است و چتر این اقتدار و امنیت را بر سر دیگران نیز می گستراند. فرمانده لشکر ۴۱ ثارالله در جنگ –حاج قاسم سلیمانی- مردی است که بودنش به مردم عراق دلگرمی می دهد و لبخندش در خط مقدم نبرد، پاسخی است محکم به ائتلاف پرطمطراق و البته توخالی بین المللی علیه داعش. و فرمانده دیروز لشکر ۵ نصر –محمدباقر قالیباف- شهردار امروز کربلا شده است تا در این ایام اربعین نوکری زائران و عاشقان اباعبدالله الحسین(ع) را کند. آری! اینها گوشه هایی از نتایج و آثار گنج بی پایان جنگ هشت ساله است.
 
در شرایط خطیر چالش هسته ای و در حالی که تمام قدرت ها صف کشیده اند و با تهدید و تطمیع می خواهند ما را به زانو درآورند، این الگوی روشن امروز در برابر ماست. در عرصه جنگ شهید تهرانی مقدم ها، غرب را تحقیر کردند و در میدان هسته ای شهید شهریاری ها با تولید سوخت ۲۰ درصد به دشمن فهماندند که با زبان زور و تهدید و تحریم نمی توانند مانع این خیزش انقلابی شوند.
 
الگوی مقاومت و خودباوری در سخت ترین شرایط جنگ، امتحان خود را پس داده و از مردانش قهرمان ساخته و جنگ را به تجربه ای غرورآفرین و امنیت‏زا بدل کرده است. چند دهه بعد هم درباره چالش هسته ای قضاوت خواهد شد. بی شک این برگ از تاریخ جمهوری اسلامی نیز درخشان خواهد بود. چرا که عزم نظام و مردم جزم شده است که به هیچ قدرتی باج ندهند و اینگونه است که می توانند قهرمان بمانند.
 
 
صدخبر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا