حفظ اصول انقلاب با وحدت حوزه و دانشگاه

بصیر/ عابد چکاوه

بیست و هفتم آذر ماه ۱۳۵۸ هجری شمسی روز شهادت بزرگ مردی به نام آیت‌الله دکتر محمد مفتح، از خدمتگزاران صادق نظام و انقلاب است.

به شهادت رساندن یاران صادق امام و نظام صرفا به این خاطر صورت گرفت که نهال انقلاب هیچ‌گاه رنگ رشد، نمو و بالندگی را به خود نبیند و گام به سوی عقب بردارد.

در واقع دشمنان قسم خورده نظام در تلاش بودند تا با از میان برداشتن عناصر الی این انقلاب موجب ریشه‌کن شدن این انقلاب را شوند.

خون به ناحق‌ریخته شده خادمین و خالصان این نظام نهال انقلاب را آبیاری کرد و این انقلاب اکنون بعد از سه دهه تبدیل به درختی تنومند شده است، به کوری چشم دشمنان علی‌رغم همه تناقض‌ها، آشوب ها، ترورها و راه اندازی جنگ‌نرم، تحریم های ناجوان‌مردانه هر روز بر صلابت و استواری این انقلاب افزوده است.

انقلابی که تکیه بر ایمان به خدا، رهبری حضرت ولیعصر(عج) و در زمان غیبتش ولایت‌فقیه و اتحادملی و همدلی و مردم همراه است و همیشه سرافراز، رو‌به‌رشد و پیشرفت بوده و هیچ‌گاه رنگ ذلت و شکست را نخواهد دید.

اما در این بین دو عنصر اساسی برای مقابله با زیاده خواهی های دشمنان حوزه‌های علمیه و دانشگاه‌های کشور تلاش های بیشماری کردند، حوزه‌های علمیه با تربیت روحانیون اسلامی و انقلابی به دنبال رشد و شکوفایی اسلام ناب محمدی(ص) در کشور بودند و دانشگاه نیز با تربیت انسان های متخصص سعی بر تولید علم در داخل و تقویت بنیان های آموزشی کشور داشتند، البته وجود و حضور عناصری در این دو جبهه که تفکرات غربی داشتند مشکلاتی را برای کشور به وجود آورد اما در مجموع نتوانستند در کار حوزه و دانشگاه اختلال ایجاد کنند.

با این نگاه به این نتیجه می رسیم که حوزه و دانشگاه دو نهاد مهم و کلیدی نظام هستند که مسئولیت آنها بسیار مهم و ضروری است، تولید علم و دانش در تمامی زمینه ها، آموزش نیروهای انسانی و تحویل آن به جامعه، تقویت افکار و فرهنگ مطابق با موازین اسلامی، رشد، پیشرفت و اعتلای نظام در زمینه های فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی، دینی و سیاسی از بارزترین وظایف این دو نهاد است و وحدت حوزه و دانشگاه در کشوری با حکومت مردم سالاری دینی الزامی به نظر می رسد.

 متاسفانه در برخی از مواقع شاهد ناملایمتی هایی در این دو نهاد بسیار تاثیر گذار هستیم، اگر کمی ژورنالیستی این مطلب تحلیل شود می بینیم که جدایی حوزه و دانشگاه به منزله مصادیق جدایی دین از سیاست است، همان مکتب سکولاری که امروز در غرب به ویژه آمریکا شاهد آن هستیم، اما در کشوری که قوانین آن مبتنی بر اسلام است، معتقدیم که یک فرد متخصص، مدیر، دانشمند، معلم و مهندس خوب ابتدا باید یک انسان خوب باشد تا در آن کشور تمام علم و دانش خود را در راستای خدمت صادقانه به مردم به کار گیرد، تاسی بگیریم از فرموده های بنیانگذار کبیر انقلاب (دانشگاه‌های ما باید انسان‌ساز باشد و اصلاح امور را در راستای اصلاح دانشگاه‌ها و حوزه صورت می پذیرد).

با وحدت حوزه و دانشگاه ضمن حفظ اصول باید در اصلاح ساختاری و مدیریتی تلاش نمود تا با بومی‌سازی علم و دانش در همه زمینه ها و فرهنگ صحیح اسلامی ایرانی تلاش کرد.

به نظر نگارنده این نوشته می تواند در زمینه های متفاوت نگاشته شود و اهمیت موضوع آنقدر زیاد است که در این یادداشت کوتاه نمی توان به آن اشاره کرد اما قطعا برون‌داد حوزه باید به شیوه ای باشد که شاهد مبلغین اسلام غربی همچون صادق شیرازی ها نباشیم و دانشگاه های ما نیز باید رسالت اصلی خود یعنی تولید علم در راستای اسلام را به نحو احسنت به انجام برسانند و از مسیر اصلی خود خارج نشوند تا شاهد شهریاری ها و احمدی روشن ها در تمامی زمینه ها و زمان ها باشیم.

عابد چکاوه