بهبود ارتباط بین بزرگسالان و کودکان از طریق فناوری
بصیر، امروزه، کودکان به واسطه پیامک، رسانه های اجتماعی، موسیقی، عکاسی، بازی های ویدئویی، ویدئو و … در عصر ارتباطات رشد می کنند. این در شرایطی است که آنها مشتاق به اشتراک گذاری هر رسانه جدیدی هستند که کشف می کنند. در حقیقت، اقدام پیش فرض آنها به اشتراک گذاری و توزیع در هر لحظه از زندگی است.
در بیشتر موارد والدین رویکردی سنتی به ارتباطات داشته و تعاملات چهره به چهره و یا گفت و گو با تلفن را نسبت به ارسال پیامک ترجیح می دهند. در مقابل، کودکان شیوه های ارتباطی نوین را بیشتر مورد استفاده می دهند. با این وجود، مدارس به عنوان نقطه تقاطع طرز فکر کودکان و بزرگسالان بوده که در شرایط و مدل های ارتباطی مختلفی گرفتار شده اند.
هنگامی که بزرگسالان و کودکان در تلاش هستند تا چگونگی هم زیستی در مدارس، جایی که فناوری حضور پر رنگ تری نسبت به گذشته داشته و از طریق دستگاه های بسیاری که برای تعامل اجتماعی استفاده می شوند، حالتی یکپارچه به خود گرفته، ممکن حالت سرخوردگی پدیدار شود.
کودکان درباره دستگاه های قابل حمل مانند تلفن های همراه کلی نگر بوده و برای آنها دستگاهی است که همه چیز از ایمیل، ویدئو، عکس و موسیقی تا حضور در شبکه های اجتماعی را یک جا در اختیار آنها قرار می دهد. دنیای آنلاین آنها به نوعی دنیایی جداگانه نبوده و بخشی از زندگی روزانه آنها را شامل می شود.
در مقابل، معلمان استفاده از تلفن های همراه در مدرسه را به عنوان ابزاری برای ارتقا آموزش و یادگیری در نظر می گیرند. بنابر طرز فکر بزرگسالان زمان و مکان مشخصی برای جستجوی عکس و یا ویدئو، انجام یک بازی آموزشی با نظم و انضباطی خاص و یا گوش دادن به موسیقی به عنوان بخشی از یک پروژه وجود دارد. اما برای کودکانی که در دنیای بدون مرز رشد می کنند، این طرز فکر بزرگسالان محصور کننده به نظر می رسد.
این در شرایطی است که والدین همواره نگران این مساله هستند که فرزندشان آن چه را که در مدرسه اتفاق می افتد را به طور کامل با آنها در میان نمی گذارند. هنگامی پرسش “امروز مدرسه چطور بود؟” را با فرزند خود مطرح می کنید، در اکثر موارد با پاسخ کلیشه ای “خوب بود” مواجه می شوید. اما اگر حساب کاربری فیس بوک و یا اینستاگرام آنها را بررسی کنید، ممکن است متوجه فعالیت های بسیاری شوید.
فرصتی در مدرسه
اغلب دو دنیای جداگانه بین بزرگسالان و کودکان وجود داشته و فناوری و مدرسه می توانند فرصت مناسبی را برای ارتباط بین این دو فراهم کنند. در پاسخ به این پرسش که مدارس چگونه می توانند دانش آموزان را در فرآیند ارتباطات وارد کنند؟ می توان به نمونه های روزانه در کلاس و چگونگی استفاده از تلفن همراه برای برقراری ارتباط با یکدیگر و بزرگسالان اشاره کرد.
به عنوان مثال، معلمان می توانند پروژه هایی را حول موضوعات مورد علاقه دانش آموزان به آنها ارائه کنند. دانش آموزان می توانند برای ارائه راه حل مسائل به چند گروه تقسیم شده و جامعه آنلاین خود را تشکیل دهند. بر همین اساس، آنها می توانند از خانه، مدرسه و یا هر جای دیگر و با استفاده از هر وسیله ای که امکان اتصال به اینترنت را داشته باشد، پروژه های خود را مدیریت کرده و پیشرفت آنها را شاهد باشند.
معلمان می توانند با استفاده از فرصت های موجود در مدارس پیرامون موضوع “شهروند دیجیتال” با دانش آموزان صحبت کنند. در فضای آنلاین مدرسه، تعامل دانش آموزان با فناوری به شیوه هایی مناسب صورت می گیرد، اما آنها گفت و گوها و الگوهای آنلاین خارج از مدرسه خود را نیز وارد آن می کنند. این مساله طبیعی و قابل پیش بینی بوده، اما معلمان با صرف زمان برای ایجاد هنجارهایی درراستای تعیین ارتباطات قابل قبول می توانند شرایط را تعدیل کنند.
در نهایت، معلمان می توانند با صرف زمان و ارائه فضا به مساله به اشتراک گذاری بپردازند. دانش آموزان از این طریق می توانند پیشرفت های خود را با دیگران به اشتراک گذاشته، بازخورد آنها را دریافت کرده و سپس به پژوهش های بیشتر برای درک عمیق تر از موضوعی که با آن سر و کار دارند، اقدام کنند. دانش آموزان مهارت های پژوهشی خود را با بررسی و کاوش در منابع آنلاین مختلف و این که کدام یک بیشترین اطلاعات را برای درک بهتر موضوع به آنها ارائه می کنند، شکل داده و بهبود می بخشند.
در نتیجه، دانش آموزان طی این فرآیند فرا می گیرند که دستگاه های قابل حمل ظرفیت سوق دادن آنها به سوی موضوعاتی فراتر از فعالیت های زودگذر دوستانه را داشته و ارتباطاتی معنادار را ایجاد می کنند.
بلاغ
