۸ هزار میلیارد حقوق ۴۴۴ هزار سال یک کارگر/ چه کسی مسئول این فسادها است؟
بصیر، شاید اگر از یک کارگر یا معلم یا یک کسبه بپرسید که ۸ میلیون تومان، ۸۰ میلیون تومان و یا ۸۰۰ میلیون تومان چقدر است و چه کارهایی می‌توان با آن انجام داد، بتواند پاسخ درخور و خوبی بدهد. اما وقتی از همان‌ها بپرسید که ۸ هزار میلیارد تومان یعنی چقدر؟ و با آن چه می‌توان کرد، گیج و ساکت بمانند و ابراز بی‌اطلاعی کنند.
درست هم هست؛ چرا که بیش از ۹۵ درصد از مردم نمی‌دانند ۸ هزار میلیارد تومان یعنی چه؟ و با آن چه کارهایی می‌توان انجام داد. لذا برای درک بهتر موضوع، به ذکر چند مثال می‌پردازیم.
۱٫ حقوق ماهانه‌ی یک کارگر با تجربه، در بهترین حالت و با احتساب اضافه‌کار و پاداش احتمالی، حداکثر یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان می‌باشد. خیلی ساده است؛ ماشین حساب را بردارید و یک عدد ۸ با ۱۲ تا صفر در جلویش را بر یک میلیون و ۵۰۰ هزار تقسیم کنید.
جواب: ۵ میلیون و ۳۳۳ هزار و ۳۳۳ ماه! یعنی ۴۴۴ هزار و ۴۴۴ سال!
به عبارتی اگر یک کارگر از همین حالا عمری جاودانه از خدا بگیرد و اگر چیزی نخورد و نپوشد و نخرد، باید تا ۴۴۴ هزار سال بعد کار کند تا بتواند به اندازه‌ی ۸ هزار میلیارد تومان پس‌انداز نماید!
۲٫ فرض کنید «صفدر حسینی»ها و «بابک زنجانی»ها و «خاوری»های زمان سلسله‌ی هخامنشیان تا به امروز زنده می‌ماندند. به عبارتی از ۵۵۰ سال قبل از میلاد مسیح تا امروز که سال ۲۰۱۶ میلادی است؛ یعنی مجموعا ۲۵۶۶ سال! حالا این عدد را ضرب‌در ۱۲ ماه می‌کنیم، می‌شود: ۳۰٫۷۹۲ ماه!
اکنون ۸ هزار میلیارد تومان را بر این عدد جدید تقسیم می‌کنیم؛ حاصل برابر است با: ۲۵۹٫۸۰۷٫۷۴۲ تومان؛ یعنی حدودا ۲۶۰ میلیون تومان!
یعنی اگر این «ذخایر نظام»، از زمان هخامنشیان تا امروز به حیات خود ادامه می‌دادند و ماهانه ۲۶۰ میلیون تومان دریافت می‌کردند، می‌توانستند به اندازه‌ی ۸ هزار میلیارد تومان ذخیره کنند!
۳٫ در ساده‌ترین حالت ممکن، دور از واقعیت نیست اگر بگوییم هر زوج جوان برای خرید جهیزیه به ۳۰ میلیون تومان پول نیاز دارند. حالا ۸۰۰۰ میلیارد تومان را بر ۳۰ میلیون تومان تقسیم کنید؛ جواب: ۲۶۷ هزار!
یعنی با این پول، ۲۶۷ هزار زوج جوان، به عبارتی ۵۳۴ هزار دختر و پسر جوان می‌توانستند صاحب جهیزیه شوند!
۴٫ دور از واقعیت نیست که در بسیاری از شهرهای ایران، با یک‌صد میلیون تومان می‌توان صاحب یک مسکن خوب و نوساز شد. بعد از محاسبه معلوم می‌شود که با رقم ۸ هزار میلیارد تومان می‌توان ۸۰ هزار واحد آپارتمان در اختیار ۸۰ هزار خانواده قرار داد. اگر به طور میانگین هر خانواده را ۳ نفر حساب کنیم، با این رقم، چیزی حدود ۲۴۰ هزار نفر زیر سقف زندگی خواهند رفت.
از این دست محاسبات، بسیار است. فقط کافی است ۸ هزار میلیارد را بر عدد مورد نظر تقسیم کنید…
حالا نگاهی به دور و برمان بیندازیم: کارگری که قرارداد سه ماهه‌اش با کارخانه رو به اتمام است، معدن‌کارانی که به خاطر اعتراض به اخراج‌شدنشان شلاق می‌خورند، راننده‌ای که تاکسی قدیمی‌اش خراب شده و تا چند روز نمی‌تواند روزی کسب کند، پیرمردی که در سرمای هوا دستمال کاغذی و کیسه فریزر می‌فروشد، لبوفروشی که استرس هجوم نیروهای شهرداری به چرخ‌دستی‌اش آزارش می‌دهد، مادری که پس از فوت همسرش در بازار شهر میوه و سبزی می‌فروشد، کارگر ساختمانی که نه بیمه دارد نه کار روزانه، معلمی که در روستایی دورافتاده مشغول به تدریس است، روستاییانی که هنوز پول محصولات خود را از دولت نگرفتند، پدری که پس از بازنشستگی با پراید مدل ۸۵ مشغول مسافرکشی است تا برای دخترش جهیزیه فراهم کند، پسری که سنش به ۳۰ نزدیک شده اما هیچ پس‌اندازی ندارد تا ازدواج کند، کودکانی که از شدت فقر و تنگ‌دستی درس و مدرسه را رها می‌کنند و دخترانی که…
اکنون مرور این سخنان امام(ره) خالی از لطف نیست:
«مستمندها، فقیرها، عیال خدا هستند، اداره باید این‌ها بشوند. فقرا را خدای تبارک و تعالی امر کرده است که اداره‌شان باید بکنیم. یک دسته غنی بنشینند کنار، و این‌ها بیچاره‌ها به فقر بگذرانند.
من پیش‌تر به این کارخانه‌دارها و این متمکنین، که گاهی می‌آمدند اینجا – و بعضی‌شان هم می‌خواستند من را اغفال بکنند! – به آنها گفتم آقا این نمی‌شود که همان مسائل زمان طاغوت حالا هم اجرا بشود. یک دسته آن بالاها بنشینند مُرفَّه و هرچه بخواهند هرزگی بکنند، یک دسته هم این زاغه‌نشین‌های تهرانی، که همه‌تان می‌بینید و در شهرهای خودتان هم هست امثالش. این نمی‌شود. این عملی نیست.
من اخطار کردم، این یک خطری برای مردم هست. اگر خداى نخواسته جمهورى اسلامى نتواند جبران کند این مسائل اقتصادى را، که اول مرتبه‌‌ی زندگى مردم است، و مردم مأیوس بشوند از جمهورى اسلامى و مأیوس بشوند از اینکه اسلام هم براى آنها بتواند در اینجا کارى انجام بدهد، اگر در این محیط یک انفجار حاصل بشود، دیگر نه من و نه شما و نه هیچ کس، نه روحانیت و نه اسلام، نمی‌تواند جلویش را بگیرد.»
مستمندها، فقیرها، عیال خدا هستند… حالا چه کسی مسئول این فسادها است؟ دولت؟ قوه قضائیه؟ مجلس؟ یا خدای نکرده مردم؟!؟
