عزای ما که برای این افراد نجیب هم عزاساز شد
بصیر ، طعام‌دهی و تبرک، مظهری از ایثار مال مردم متدین و شیفته اهلبیت بویژه امام حسین(ع) است که علی‌الخصوص در دو روز تاسوعا و عاشورا به اوج می‌رسد و ظرف چند سال اخیر که ظروف یک‌بار مصرف جایگزین ظروف سنتی قبل شده، رها شدن ظروف استفاده شده از سوی مردم در خیابانها و کنار مساجد و تکایا، صحنه‌های زشتی را بوجود می‌آورد که اگر غیرفعال بودن رفتگران عزیز در این دو روز هم به آن اضافه شود،
به زشتی این مناظر افزوده می‌شود.
مازندران و بذل مال و جان
شاید بتوان با قاطعیت گفت که مراسم و محافل حسینی در دو ماه محرم و صفر آنگونه که در مازندران با شور و شوق عمومی برگزار می‌شود، نتوان در نقاط دیگر کشور به راحتی سراغ آورد.
هیچ مسجد و حسینیه و تکیه‌ای در مازندران نیست که در بخصوص دهه اول محرم دارای برنامه عزاداری و اطعام عمومی نباشد.
کلیه برنامه‌های ثابت و عمومی مربوط به دهه اول محرم در مازندران مرکب از سخنرانی وعاظ و مرثیه‌خوانی مداحان و سپس اطعام‌دهی است.
در برخی از شهرها همچون میاندورود و برخی روستاهای مازندران علاوه بر شام‌دهی ده شب اول، در روز عاشورا نیز هم اطعام‌دهی عمومی می‌شود و هم درب خانه‌ها به سوی عزاداران باز است تا اگر کسی از پذیرایی باز ماند، بتواند وارد یکی از این خانه‌ها شود و به صورت اختصاصی مورد پذیرایی قرار گیرد.
موارد پرشماری وجود دارد که دارا و ندار و بخصوص افراد تهیدست با آنچه که در توان دارند
و شاید اندک هم باشد، سعی دارند تا در این ضیافت معنوی بنام اباعبدالله‌الحسین(ع) سهیم و شریک باشند. بدین جهت است که در محرم می‌توان اوج فداکاری جانی و مالی مردم مازندران را شاهد بود.
عفاف زینبی، غایب خیابانها
اگر بتوان مردان و زنان حاشیه خیابان‌های اصلی شهرهای مازندران را که به تماشای دسته‌جات عزاداری می‌آیند را قابل توجیه دانست که بعضاً با اشک و اندوه مراتب عزای خود در سوگ امام حسین(ع) را به نمایش می‌گذارند، نمی‌توان وجود دختران و زنان بدحجاب و مانکنی را که ظاهرشان موجب تاسف و تاثر هر فرد فرهیخته و دلسوخته می‌شود، نادیده گرفت.
شاید برای بسیاری از مردم این سوال مطرح باشد که آیا این دختران و زنان بدحجاب که از فرصت عزا برای خودنمایی خودعرضه کردن استفاده می‌کنند، هیچ به تقدس این روزها و اهداف شهدای عاشورا و حماسه زینب کبری(س) نمی‌اندیشند و چگونه خود را راضی به این بی‌حرمتی و جسارت به شهدای کربلا و سفیر بزرگ آن یعنی حضرت زینب(س) می‌کنند؟
طرفه آنکه، این
گروه بیش از دیگران به رهاکردن ظروف یک‌بار مصرف در معابر و قرار ندادن آنها در جایگاه‌های ذباله مبادرت می‌ورزند.
تعطیلی نظافان و توقف تنظیف
درست است که عوامل تنظیف شهرها هم مسلمانند و سخت مایل به حضور در مراسم عزاداری و دستجات سینه‌زنی و عزاداری هستند و دو روز تاسوعا و عاشورا را بیش از دیگر ایام سوگ مورد درخواست قرار می‌دهند، اما نباید فراموش کرد که واقعاً ارزش و اجر وظائف رفتگران که سفرای پاکی و نظافت هستند، اگر بیشتر از عزاداری مستقیم نباشد، حتماً کمتر از آن نیز نیست.
تعطیلی دو روزه آنهم در دو روز حساس
به اعتراف چند نفر از عزیزان رفتگر، دو روز تاسوعا و عاشورا از نظر تولید ظروف یک‌بار مصرف دور ریخته، رکورددار طول سال است. در تمام خیابانها و حتی کوچه پسکوچه‌ها لیوان‌های شربت و چای و ظروف غذا به صورت وحشتناکی بر کف خیابانها ریخته شده و جوی‌ها تا سطح خیابانها پر از این ظروف است. اگر در چنین مواقعی که هیچ رفتگری به جمع‌آوری و نظافت نمی‌پردازد، بارانی دربگیرد،
قطعاً با انسداد مجاری خروج آب، آبگرفتگی در کوتاه‌ترین زمان ممکن، شهرها را فرا می‌گیرد و خسارات جبران‌ناپذیری از خود بجا می‌گذارد.
جا دارد مسئولان مربوطه در شهرداری‌های مازندران برای بکارگیری نیروهای مورد نیاز در این دو روز برای سال‌های بعد تدبیری بیاندیشند و سیمای نازیبای شهرهای استان را در این دو روز مقدس از انباشت ذباله‌ها نجات دهند.
مشکل اصلی از ماست
پاکی و طهارت در هیچ دین و مکتبی بمانند اسلام مورد تائید و تاکید قرار نگرفته و همواره از سوی کلام الهی و گفتار بزرگان دین‌مان به این مهم توصیه اکید شده‌ایم.
در شعار و گفتار و ادعا، ما نیز بسیار پرمدعائیم، اما در برخی از جلوه‌های اجتماعی، منشاء بسیاری از بداخلاقی‌ها و بدرفتاری‌هائیم، که نمونه‌ی این کوتاهی و قصورها را می‌توان در روزهای تاسوعا و عاشورا در عدم رعایت نظم و انضباط دید. اگر هر یک از ما در این مهم دقیق و اهل رعایت باشیم، بسیاری از مشکلات کنونی در عرصه‌های مختلف و از جمله آنها در موضوع ذباله حل خواهد شد و نیازی به این همه صرف نیرو و انرژی نخواهد بود.
نباید در عزاداری‌های‌مان طوری رفتار کنیم که دیگران با عمل غیر منظبط‌مان، عزادار شوند. در نیمه شب شام غریبان، خیابانها دیدنی بود. واقعاً همانند صحنه
جنگ و حتی بدتر و غمبارتر.
عزای موزیکال و سبک‌های ترانه‌ای
چند سالی است که آلات موسیقی در حجم درخورتوجهی وارد دسته‌جات عزاداری شده و سبک‌های مراثی هم بیشتر شبیه ترانه خوانی‌های داخلی و خارجی شده و با بی‌توجهی مسئولان مربوطه، می‌رود تا به صورت یک روش عادی و جاری در عزاداری‌های‌مان درآید. بدون تردید، هرچیزی دارای شأن و حرمتی است و قطعاً شأن عزاداری را باید از طریق منابع و مراجع ذیصلاح اسلامی مورد اقتباس و تعیین تکلیف قرار داد.
علاوه بر این آلات و آن سبک‌های ریتمیک و موزیکال، علم‌ها و کتل‌ها هم دارای داستان درخور تاملی است. یک سال با اظهار نگرانی برخی مراجع عظام و تدابیر دستگاه‌های مرتبط بویژه نیروی انتظامی،تعداد علم‌ها و علم‌کشی‌ها کم می‌شود و مثل امسالی که از قبل روی این مسائل کار چندانی انجام نشده بود، باید فراوانی این موضوعات نگران‌کننده برای اغلب متدینان را طبیعی دانست.
واقعاً برای برنامه‌های این دو روز پرشکوه که با عظمت ارادت‌ورزی ملت‌مان به سید و سالار شهیدان ارتباط دارد، چرا به صورت اساسی کار فرهنگی صورت نمی‌پذیرد تا خود مردم از وقوع رفتارهای ناصواب در عزاداری‌ها جلوگیری بعمل آورند؟!.
بلاغ
