۸ نکته خواندنی درباره سبک زندگی امام رضا علیه‌السلام

از باب الرضا وارد شویم یا صحن آزادی و انقلاب … از هر دری که وارد شویم به امام رضا(ع) می رسیم. همزمان با ایام میلاد حضرت مهربانی حضرت امام رضا(ع) چند نکته از سبک زندگی شان را مرور می کنیم شاید اذن ورود گرفت. شاید این بار بهتر است این طوری امام رضا را زیارت کنیم؛ توی خانه مان بنشینیم و زندگی مان را مرور کنیم. چقدر می توانیم خودمان را به سبک و سیاق امام رئوف نزدیک کنیم.  این داستانک ها چند نکته از زندگی حضرت رضاست.

 ظاهر آراسته

رفته بودم دیدن امام، محاسن شان را رنگ کرده بودند، مشکی شده بود و زیبا! گفتم: مبارک باشد. فرمود: همیشه تمیز و آراسته باش مخصوصا برای همسرت. تو دلت می‌خواهد وقتی می روی خانه همسرت را ناآراسته ببینی؟ گفت: نه یابن رسول ا…! علی بن موسی فرمود: او هم از تو چنین انتظاری دارد. این کار علاوه بر پاداش نزد خدا باعث پاکدامنی خانواده می‌شود.

آشنای مهربان

به دیوار شهر طوس نزدیک شدیم. صدای شیونی بلند شد. رفتیم طرف صدا.جنازه ای افتاده بود روی زمین. چندنفرهم می زدندتوی سر و صورت شان.امام از اسب آمدندپایین. جنازه رابغل کردند.انگار نوزادکوچکشان باشد.دستشان را گذاشتند روی سینه ی میت. – بهشت مبارکت باشد.دیگرنترس. رفتم جلو:

«چه طور می شناسیدش آقا. این اولین باری ست که آمده ایدطوس»

نگاه کرد:«موسی جان!نمی دانی هر صبح و شب اعمالتان را نشان ما می دهند. همه تان را خوب می شناسیم . عمل خوبی ببینیم شکر می کنیم و برای گناهان تان طلب عفو می کنیم»

دوست بدار

از مدینه تا خراسان شتربان امام بود. مردی از روستاهای اصفهان. سنی مذهب. به خراسان که رسیدند امام کرایه شان را داد. رو کرد به امام: «پسرپیامبر!دست خطی بدهید برا ی تبرک با خودم ببرم اصفهان .»

امام برایش نوشتند:«دوست آل محمد باش، هر چند خطاکار باشی. دوستان و شیعیان ما را دوست بدار هر چند آنها هم خطا کار باشند.»

تلاوت قرآن

آن حضرت هر سه روز یك بار تمام قرآن را تلاوت می‌كردند و می‌فرمودند: «اگر خواسته باشم قرآن را در كمتر از سه روز تمام كنم می‌توانم ولی هیچ آیه را نخواندم مگر این كه در معنی آن آیه فكر كنم، و درباره این كه آن آیه در چه موضوع و در چه وقت نازل شده، از این رو هر سه روز قرآن را تلاوت می‌كنم.»

خجالت نکشد

ـ كجایی مرد خراسانی؟
صدایش از پشت در  می آمد. دستش را از لای در آورد بیرون . یك كیسه ی پر از طلا .
ـ این ها را بگیر و برو ، نمی خواهم ببینمت .
گرفت و رفت . پرسیدند :”خطایی كرده بود؟”
گفت :”نه،اگر مرا می دید خجالت می كشید.”

دست مهربان

می خواستند حمام بروند. خودشان بلند شدند وسایلشان را جمع کردند و راهی حمام شهر شدند. بدشان می آمد کسی برایشان حمام آماده کند. …پیرمرد سرش را انداخته بودپایین. خجالت می کشید و معذرت خواهی می کرد. امام با لبخند، دل داری اش می داد. رفته بودحمام. امام را نشناخته بود. کمک خواسته بود. امام هم پشتش را حسابی لیف کشیده بودند.

منتظر نمانیم

به سخنان امام گوش می دادم. هوا گرم بود و آفتاب ظهر، شدت گرما را بیش تر می کرد. تشنگی تمام وجودم را فرا گرفته بود. شرم و حیای حضور امام، مانع از آن شد که صحبتشان را قطع کنم و آب بخواهم. در همین موقع امام کلامش را قطع کرد و فرمودند: «کمی آب بیاورید!»

خادم امام ظرفی آب آورد و به دست ایشان داد. امام، برای این که من، بدون خجالت، آب بخورم، اوّل خودشان مقداری از آب را نوشیدند و بعد ظرف را به طرف من دراز کردند. من هم ظرف آب را گرفتم و نوشیدم.

نه! نمی شد. اصلاًنمی توانستم تحمل کنم. انگار آب هم نتوانسته بود درست و حسابی تشنگی ام را از بین ببرد. تازه، بعد از یک بار آب خوردن درست نبود که دوباره تقاضای آب کنم. این بار هم امام نگاهی به چهره ام کردند و حرفش را نیمه تمام گذاشت: «کمی آرد و شکر و آب بیاورید».

وقتی خادم برای امام رضا علیه السلام آرد و شکر و آب آورد، امام آرد را در آب ریخت و مقداری هم شکر روی آن پاشید. امام برایم شربت درست کرده بود. نمی دانم از شرم بود یا از خوشحالی که تشکّر را فراموش کردم. شاید در آن لحظه خودم را هم فراموش کرده بودم. با کلام امام رضا علیه السلام ناخودآگاه دستم را به طرف ظرف شربت درازکردم.

شربت گوارایی است. بنوش ابوهاشم!… بنوش که تشنگی ات را از بین می برد.

توصیف خارجی

امام را زیاددیده بود. این طور امام را معرفی می کرد:
من ابوالحسن الرضا علیه السلام را هرگز ندیدم در سخن گفتن، با كسی درشتی كنند.
من ابوالحسن الرضا علیه السلام را هرگز ندیدم سخن كسی را پیش از فراغ از آن، قطع كند.
هرگز درخواست كسی را ،كه قادر به انجام دادن آن بود، رد نفرمودند.
هرگز پاهای خود را، جلو همنشین، دراز نمی‌كردند.
هرگز در برابر همنشین تكیه نمی‌كردند.
هرگز او را ندیدم،كه غلامان و بردگان خود را بد گویند.
هرگز او را ندیدم، كه آب دهان بیندازند.
هرگز او را ندیدم، كه قهقهه بزند، بلكه خنده‌اش تبسم بود.
هر كه بگوید در فضلیت، كسی را مانند او دیده، از او باور نكنید