قطعنامه های حقوق بشری علیه ایران با چه هدفی از فرقه بهائیت دفاع می کنند؟
بصیر، یکی از مواردی که در اکثر قطعنامه های حقوق بشری علیه ایران به آن اشاره می شود و با اتکا به آن، جمهوری اسلامی ایران به نقض حقوق بشر متهم می شود، به رسمیت شناخته نشدن حقوق بهاییان در ایران به عنوان یک اقلیت دینی است و اینکه آنان به طور آزاد قادر به تبلیغ فرقه خود و حرکت عیان در میان عموم مطابق با عقایدشان نیستند.
در این قطعنامه ها البته دروغ هایی هم بافته شده و اینکه بهاییان به واسطه بهایی بودن در ایران محکوم و مجازات می شوند؛ حال آنکه چنین نیست و همین چند روز پیش، حجت‌الاسلام سید ابراهیم رئیسی معاون اول قوه قضائیه درباره این موضوع اظهارنظر کرد و گفت: «ما بهائیان را دست‌ساخته انگلیسی‌ها می‌دانیم و البته اگر کسی از بهائیان مورد محاکمه قرار گرفته به اتهام جاسوسی برای رژیم غاصب صهیونیستی است و این افراد به خاطر بهایی بودن محاکمه نشدند.»
این واقعیتی است که در جمهوری اسلامی ایران اکنون جاری است؛ بهاییان به واسطه بهایی بودن، محاکمه و مجازات نمی شوند و تاکنون هم حقوق انسانی بهاییان به دلیل بهایی بودن نقض نشده است، اما به هیچ وجه نمی توان این فرقه باطل و ساخته انگلیسی ها را همسان و در کنار اقلیت های مذهبی دیگر چون اهل تسنن، مسیحیان و کلیمیان دانست و به رسمیت شناخت.
بنابراین برخلاف آن اتهاماتی که در قطعنامه های حقوق بشری علیه جمهوری اسلامی درباره نقض حقوق اقلیت های دینی نسبت داده می شود، در مورد اقلیت های مذهبی در ایران مستندات فراوانی وجود دارد که نشاندهنده و بیانگر آزادی های قابل توجه سیاسی، مذهبی برای آنان است اما در مورد مواردی چون فرقه ضاله بهاییت باید اشاره داشت که این فرقه یک جریان منحرف و ساخته استعمار است و این امر یک مطلب مستند تاریخی است و از این رو فرقه ضاله بهاییت یک گروه مذهبی نبوده و سوابق سیاهی در خیانت علیه ملت ایران همچون اقدام علیه امنیت کشور از طریق جاسوسی برای رژیم صهیونیستی و مواردی از این دست دارد.
تاریخچه و نحوه شکل گیری فرقه بهاییت نشاندهنده آن است که برخی از اهداف استعمار پشت این تشکیلات پنهان شده است و استعمار، بهاییت را در ایران رواج داد تا از این کانال بتواند اهداف خود را در داخل کشور ما اجرایی کند و بدون آنکه جاسوس به کشورمان اعزام کند، مهره های خود را جهت جاسوسی در ایران تقویت کند.
سوابق این عده به قدری تاریک و سیاه و پر از خیانت به کشور است که حتی در رژیم پهلوی نیز آنان نشاندار و مورد نظارت و تحت کنترل بودند. اما نگاهی به دوران بعد از انقلاب اسلامی، اوج خیانت ها و جاسوسی های آنان علیه ملت و دولت جمهوری اسلامی را نشان می دهد و ثابت می کند که آنان یکی از عوامل نقض حقوق بشر زیر چکمه های استکبار محسوب می شوند؛ آنچنانکه یکی از نجات یافتگان تشکیلات بهاییت در این باره اذعان کرده است: «همه بهائیان ابتدا به ساکن با برخورد حسنه و اخلاق محترمانه کاری می‌کنند تا همه تصور کنند این فرد بهایی انسانی بااخلاق و مهربان است اما من چون خود مبلغ بودم، می‌گویم که تمام بهائیان به غیر از جامعه خود هیچ جامعه دیگری را به اندازه یک انسان محترم، به حساب نمی‌آورند. آنها راحت می‌گویند که باید کمر مسلمانان را شکست.»
حال برای آنکه موضوع روشن تر شود به برخی از اقدامات ضدحقوق بشری بهاییان در ایران طی سال های اخیر اشاره می کنیم؛ جرائمی که باعث محکومیت برخی بهاییان در راستای دفاع از حقوق بشر در کشورمان شده است و با این حال در سازمان ملل نماینده بهائی‌ها مدعی می‌شود که به خاطر بهائی بودن با افراد برخورد می‌شود!
۱ـ جاسوسی برای رژیم اشغالگر قدس علیه ملت و دولت ایران.
۲ـ حضور در آشوب های سال ۸۸ تا آنجا که چند بهایی دستگیر شدند و ماجرا و نقش آنان مشخص شد.
۳ـ برنامه ریزی علیه نظام و مسلمانان با توجه به سیگنال های خارجی و مجری دستورات دشمنان نظام در داخل کشور.
۴ـ تبلیغ علیه مبانی و اصول دین اسلام و انجام اقداماتی در تضاد با عقاید مسلمانان به قصد ایجاد انحراف و گسترش فساد.
۵ـ پولشویی و فرار از مالیات و اقداماتی از این دست که به نظام اقتصادی کشور ضربه می زند.
فارغ از این موارد و تاریخچه بهاییت که ثابت می کند آنها به عنوان یک فرقه دست نشانده در ایران فعالیت می کنند و به رسمیت شناخته نشدن آنان از سوی دولت، نقض حقوق بشر محسوب نمی شود، این سوال را باید از سران اروپایی و امریکایی که با این بهانه ها، قطعنامه حقوق بشری علیه ما صادر می کنند پرسید در حالی که در امریکا و اروپا، فرقه ها به رسمیت شناخته نمی شوند و اجازه تبلیغ به آنها داده نمی شود و حتی با اقلیت های برخی ادیان رسمی دنیا مقابله می کنند، چطور از جمهوری اسلامی، حمایت از یک فرقه ضاله و دست نشانده را انتظار دارند و آیا این توقعات متناقض چیزی غیر از نقض حقوق بشر به بهانه دفاع از حقوق بشر است؟
منبع: تیتر یک
