به گزارش بصیر به نقل از گروه بین الملل-فرهنگ نیوز، پس از بازرسی رسمی دستگاه‌های قضایی کشور از بند ۳۵۰ زندان اوین، هیاهویی رسانه‌ای از سوی مدعیان حقوق بشر به راه افتاد، هیاهویی که ده‌ها ساعت برنامه توسط ناقضین حقوق به اصطلاح بشر در تلویزیون‌های صدای آمریکا، بی بی سی و… تولید شد. این برنامه‌ها با ارائه اتهاماتی به جمهوری اسلامی ایران همچون ورود ایران به حریم زندانیان و سلب آزادی، بازی‌های رسانه‌ای خود را علیه این نظام پیاده نمودند. بازی‌هایی که بعضی از فریب خوردگان و یا مغرضین در کشور نیز با همراهی این جریانات هجمه‌های ناجوانمردانه‌ای نسبت به حکومت وارد نمودند. اما با نگاهی به وضعیت حقوق بشر در آمریکا، به سرعت دُم خروس حقوق بشر آمریکایی نمایان می شود.
در دهه ۱۹۶۰ سه آنگولایی در زندان ایالت لویزیانا محکوم شدند که هنوز هم رسانه‌های غربی به آن می‌پردازند. این سه نفر به نام‌های «آلبرت وودفکس»، «رابرت کینگ» و «هرمن والانس» می‌باشند. جرم این افراد چیزی است که سبب گردید ۴۱ سال در زندان انفرادی این ایالت به سر ببرند، بدون اینکه مدرک محکمی به دادگاه ارائه شده باشد و سپس با تلاش فراوان مردم این ایالت، پس از ۴۱ سال آزاد گردیدند. اما حقیقت ماجرا چیست؟
این سه نفر در دهه ۱۹۶۰ به زندان ایالت لویزیانا وارد می‌شوند. در این زندان با مشاهده خشونت علیه سیاهان، شکنجه‌های بیش از حد و… اقدام به سازماندهی جمعیت زندانیان در مقابل این شکنجه می‌نمایند و به زندانیان مشاوره حقوقی می‌دهند. در بین این جریانات یکی از نگهبانان این زندان کشته شده و این سه نفر به اتهام قتل به بخش انفرادی منتقل می‌شوند. بخشی که ۴۱ سال از زندگی این افراد را در دل خود جای داد و آنان را مجبور کرد عمری طولانی را در انفرادی بگذراند. بر همین اساس با توجه به اعتراضات مردمی پس از ۴۱ سال دوباره به حکم این افراد رسیدگی و دوباره این افراد را در رأس مطبوعات آمریکایی و سازمان‌های فعال حقوق بشری قرار داد.
در صحبتی که تسا مورفی، پژوهشگر حوزه آمریکای سازمان عفو بین الملل داشت، زندان انفرادی سه آنگولایی را عملی تلافی جویانه دانست، بر خلاف اینکه باید اجرای عدالت باشد. او بیان کرد:
«اتهامات مطرح شده علیه وی معایبی دارد و محکومیت او تاکنون سه بار تغییر کرده و نگهداری او در انفرادی غیر قابل درک است». اين جریانات سبب گردید که «هرمان والاس» پس از ۴۱ سال تبرئه گردد ولی به دلیل مشکلات درون زندان او به بیماری مبتلا گردید و کمتر از یک هفته از آزادی فوت کرد. این افراد بدون اینکه هیچ جرمی داشته باشد ۴۱ سال از عمر خود را در بدترین زندان‌های ایالتی آمریکا گذراند. دیگر متهمان این پرونده نیز نیازمند لغو شکایت از سوی زندان و در آستانه دادگاه تجدید نظر هستند.
آمریکا طبق آخرین آمارها، بیشترین زندانی را میان کشورهای دموکراتیک جهان دارد. آمارهایی همچون ۳۵ درصد از زندانیان جهان، با دارا بودن فقط ۵ درصد از جمعیت جهان، خود گویای این ادعا است.
حال باید بررسی نمود شبکه‌هایی همچون صدای آمریکا و بی بی سی که کشورشان در زندانی کردن مردم و شکنجه آنان پیشقراول جهان هستند، چگونه با مالیات مردم کشورشان به دنبال شعار دادن علیه خشونت در جهان می‌باشند. چیزی که برای هر عاقلی خنده دار است دفاع آمریکا از مبارزان علیه خشونت است. آمریکایی که خود نماد خونریزی و زورگویی در جهان است.
این کشور با دارا بودن آمارهایی همچون ۳ هزار و ۱۱۱ تن آماده به اجرای حکم اعدام ، جنگ طلبی و… یکی از کشورهای بزرگ ناقض حقوق بشر است. اما سوالی که پیش می‌آید این است که «نکند این فعالان مدعی حقوق بشر که خود دستشان به خون مردم مظلوم سراسر جهان آلوده است، منافع مشترکی با زندانیانی داشتند که خود آشوب را در زندان اوین و بند ۳۵۰ ایجاد می‌نمودند؟» و یا «نکند دم خروس آمریکا از بند ۳۵۰ اوین بیرون زده شد؟» سوالاتی که همیشه دارای ابهام نخواهد بود و روزی به همگان آشکار خواهد شد که متهمان این بند چه قصدی را دنبال می‌نمودند.
