پای بابک زنجانی به انتخابات هم باز شد!/ مبارزه با امنیت مردم یا مبارزه انتخاباتی؟

بصیر، فساد اقتصادی مقوله مهم و در عین حال ضدحیات است؛ از حیث لغوی در برابر اصلاح اقتصادی قرار دارد و از حیث واقعی، حیات اجتماعی و امنیت روانی مردم، علاوه بر امنیت اقتصادی آنها را   به مخاطره می اندازد. اما آنچه بیشتر با اصلاح در تقابل قرار می گیرد و علاوه بر امنیت اقتصادی- به عنوان صورتی از امنیت سخت- امنیت روانی مردم- به منزله رکنی در امنیت نرم- را نیز به هم می ریزد، بزرگنمایی از مقوله فساد و سیاه نمایی در ارتباط با آن است. این فسادنمایی، فسادساز بوده و به غایت ضداصلاح و مدعا و ادعای اصلاح طلبی است.

در این میان، از سخنان مبهم، موبوکراتیک (غوغاسالارانه) و فسادنمای برخی، آب گل آلودی به وجود می آید که هم از آن ماهی می گیرند و هم در اثر همین گل آلودبودن، ماهیت و عمق کم خود را پوشیده نگه می دارند.

در تصدیق خطوط مزبور، مصطفی کواکبیان چندی پیش در همایشی با عنوان “مجلس آرمانی” در دانشگاه اسلامی واحد مرودشت، توزیع سه نوبت پول در مجلس هشتم را موضوعی نگران کننده خواند و نسبت به ورود پول های کثیف به انتخابات هشدار داد.

همچنین مؤید حسینی صدر نماینده خوی در مجلس در نطق میان دستور خود با بیان این که “عده ای بیت المال را غارت کرده و امروز با پولهای کثیف به دنبال جمع آراء هستند” نسبت به آنچه “تأثیرگذاری بر انتخابات از داخل زندان اوین توسط برخی مفسدین اقتصادی می خواند هشدار داد.

وی در گفت و گو با روزنامه شرق در توضیح نگرانی خود اظهار داشت: ” افرادی الان نگران هستند که در مجلس یا دستگاه های نظارتی دیگر این پرونده ها باز شود و معلوم شود که در آن مقطع چه بلایی سر کشور آمده است. بنابر این به فکر نفوذ در نهادی مانند مجلس هستند؛ زیرا هم به نوعی مصونیت پیدا می کنند و هم می توانند در جریان تصویب قوانین با ارائه طرح هایی که ممکن است ظاهر فریبنده و زیبا داشته باشد به دنبال بستن راه پیگیری پرونده های خود باشند… آنهایی که در دولت دوم آقای احمدی نژاد بدون سابقه به ثروت بالای ۵۰ میلیارد  رسیدند، در کل کشور به هزار نفر هم نمی رسند. اکثر اینها هم در دو سال پایانی دولت دهم به این ثروت ها رسیدند… تا امروز یک بابک زنجانی گرفته اند، اما چند ده نفر دیگر مانند او هستند که باید با آنها برخورد شود”.

از سویی مصطفی کواکبیان در بخش دیگری از اظهارات خود گفته بود: “بابک زنجانی مجدداَ مهلت خواسته تا هفت هزار میلیارد تومانی را که معلوم نیست کجاست پس بدهد. خدا نکند این پول ها در انتخابات پیش رو پیدا و توزیع شود”.

گفتنی است پیش از این وزیر کشور نیز نسبت به ورود پول های کثیف به انتخابات هشدار داده بود.

 این اظهارات در حالیست که یک جریان سیاسی قصد دارد تا با سیاه نمایی و دادن اطلاعات غلط یا گزینش شده، جریان فساد را با سیاه نمایی و کدهای اشتباه، به سمت جریان رقیب حواله دهد و در آستانه انتخابات از آب گل آلود شده ماهی خود را بگیرد. بنابراین لازم است پیش از آنکه از مقوله مبارزه با فساد به صورت حذف جریان رقیب سواستفاده شود، نکات زیر را مدنظر قرار داد:

– نگاه ابزاری و سیاسی به مقابله با مفاسد اقتصادی از نخستین موانع این مبارزه است، زیرا فسادستیزی را که مطالبه ای ملی و از سیاست های عمومی نظام است، به سطح منازعات حزبی و شخصی تقلیل می دهد.

– صداقت در عزم و اراده واقعی برای مقابله با فساد اقتصاد ضرورت دارد؛ اگر نامزدهای انتخاباتی اطلاعات اسناد و مدارکی از وقوع جرائم اقتصادی توسط هر کس اعم از رقیب یا رفیق خود دارند، آن را به مراجع صالحه ارائه کنند، نه این که با کلی گویی، تبلیغات منفی و اتهام زنی به رقبا اهرمی برای جمع آوری رأی یا تخریب رقیب فراهم آورند.

– اگر اظهارات نامزدها در فضای رقابت های انتخاباتی، مصداق نشر اکاذیب یا افترا باشد، جرم انتخاباتی بوده و گویندگان این گونه اظهارات تحت تعقیب قرار می گیرند.

–  قوه قضائیه با تقلیل فسادستیزی به جنجال ها و هوچی گری های انتخاباتی مخالف و در عوض معتقد است فسادستیزی واقعی در گرو اقدام عملی، متانت قضایی، قانونمداری و رویکرد مستقل و فراجناحی است. به تواتر این قوه عزم و اراده واقعی خود در مقابله با مفاسد اقتصادی توام با پایبندی به مؤلفه های مذکور را در صحنه عمل نشان داده است.

– در حالی که برخی از رییس سابق قوه مجریه به سبب اعلام نکردن اسامی مفسدین و مستمسک انتخاباتی قراردادن آن انتقاد می کنند، خود به همان شیوه متشبث می شوند. البته نگارنده هرگز در مقام تأیید صحت و حتی سقم این اتهام به سابق مجریه نیست و این مسأله، یادداشتی مستقل را فرامی خواند.

–  به هر روی، فسادنمایی، فسادساز است و به جای مبارزه با فساد، خود فسادی دیگر را برمی سازد؛ البته ساختنی منفی که بیشتر سوختن است و نقض غرض حداقلی ترین نتیجه آن است. احساس بی عدالتی یا تصویر از بی عدالتی از بی عدالتی هم می تواند مهمتر باشد؛ چه بسا در جایی عدالت وجود دارد، اما به سبب توقعات فزاینده و کاذب یا نبود تعادل روانی، احساس عدالت وجود نداشته باشد. فسادنمایی و استفاده ابزاری از مقوله فساد یکی از عوامل ایجاد حس بی عدالتی در روان شهروندان است؛ عملی که نه مرضی رضای الهی است و نه مقتضی اقتضای انقلاب اسلامی.

فرهنگ نیوز